บทที่ 1 เจ้าสาวที่ท้าทาย

ในมหาวิหารอันโอ่อ่าและเคร่งขรึม เจ้าสาวผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าบาทหลวงเพียงลำพัง

ตำแหน่งของเจ้าบ่าวข้างกายเธอว่างเปล่า มีเพียงสมาร์ตโฟนเครื่องหนึ่งวางอยู่บนเก้าอี้

แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกสี ฉายกระทบลงบนโค้งแก้มของเธอ ทว่าไม่อาจขับไล่ความเย็นชาในดวงตาคู่นั้นได้

บาทหลวงมองโอลิเวีย สมิธ ด้วยสีหน้าจริงจัง "คุณสมิธ คุณจะรับคุณโฮเวิร์ดเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณหรือไม่"

ใบหน้าของโอลิเวียยังคงสงบนิ่ง แต่เมื่อกวาดสายตาไปทั่วแขกเหรื่อในงาน ดวงตาของเธอก็ฉายแววเกลียดชังออกมา

"ค่ะ"

คนสามคนที่เธอเพิ่งมองไปเมื่อครู่—เนธาน สมิธ, เซราฟิน่า สมิธ และออโรร่า สมิธ—ต่างก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ หลบเลี่ยงสายตาอันแหลมคมของเธอ

‘เนธาน เซราฟิน่า ออโรร่า ความอัปยศในวันนี้ ฉันจะไม่มีวันลืม’

เนธานคือพ่อของโอลิเวีย เซราฟิน่าคือแม่เลี้ยง และออโรร่าคือน้องสาวต่างแม่ โอลิเวียเข้าร่วมงานแต่งงานประหลาดนี้เพียงเพราะครอบครัวของเธอต้องการเงิน และเธอก็ได้กลายเป็นแพะรับบาปของพวกเขา

แขกเหรื่อต่างกระซิบกระซาบกัน

"นึกว่าจะได้เห็นทายาทผู้ลึกลับของตระกูลโฮเวิร์ดตัวเป็นๆ ซะอีก ทำไมมีแค่โทรศัพท์ล่ะ อยากรู้นักว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง"

"ได้ยินมาว่าเขาอัปลักษณ์จนน่ากลัว ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแต่งงานกับเขาหรอก บริษัทของเนธานเกือบล้มละลายและต้องการเงินลงทุนอย่างสิ้นหวัง นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่เขายอมยกลูกสาวให้แต่งกับอสูรกายแบบนั้น"

"ตระกูลโฮเวิร์ดก็เป็นตระกูลใหญ่โตมีชื่อเสียง แต่ไม่เพียงแค่เจ้าบ่าวไม่มา แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็ไม่มาด้วย แค่ส่งพ่อบ้านมาคนเดียว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับเจ้าสาวคนนี้เลย"

"น่าสงสารจัง พ่อแม่เธอมีลูกสาวสองคน แต่กลับเป็นเธอที่ถูกส่งมาแต่งงานกับคนประหลาด เห็นได้ชัดว่าพ่อแม่ของเธอลำเอียง"

แม้แขกเหรื่อจะพูดกันเสียงเบา แต่มหาวิหารนั้นเงียบสงัดจนโอลิเวียได้ยินบทสนทนาของพวกเขาเป็นช่วงๆ

‘แม่คะ แม่เห็นจากบนสวรรค์ไหมคะ ลูกสาวของแม่กำลังถูกเยาะเย้ย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้ชายที่แม่เคยรักอย่างสุดหัวใจ’

ดวงตาของโอลิเวียกวาดมองเนธานอีกครั้งด้วยความดูถูกเหยียดหยามอย่างสุดซึ้ง

เนธานหลบสายตาของเธอ กำหมัดแน่นบนตัก เมื่อได้ยินเสียงกระซิบกระซาบรอบตัว เขาก็อยากจะลุกออกจากที่นี่ไปให้รู้แล้วรู้รอด

เซราฟิน่าทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอลุกขึ้นตวาดใส่แขกเหรื่อ "หุบปากนะ! โอลิเวียกำลังจะแต่งเข้าตระกูลโฮเวิร์ดเพื่อไปมีชีวิตที่สุขสบาย! พวกเธอรู้ไหมว่าการได้เป็นคุณนายโฮเวิร์ดมันทรงเกียรติแค่ไหน"

แขกเหรื่อรีบเงียบปากลงทันที

โอลิเวียกลอกตา หัวเราะอย่างขมขื่นในใจ

‘สุขสบายเหรอ? อยากได้ความสุขสบายนี้ให้ตัวเองหรือลูกสาวของตัวเองไหมล่ะ? เจ้าบ่าวกับครอบครัวของเขาไม่คิดแม้แต่จะมาปรากฏตัว ฉันนึกไม่ออกเลยว่าอะไรจะรอฉันอยู่ที่ตระกูลโฮเวิร์ด’

ใบหน้าของเนธานบึ้งตึงขณะดึงเซราฟิน่าลง พลางกระซิบเสียงลอดไรฟัน "คุณทำอะไรของคุณน่ะ แมทธิวยังไม่ได้กล่าวคำสาบานเลยนะ คุณจะก่อเรื่องขัดจังหวะพิธีหรือไง"

ใบหน้าของเซราฟิน่าซีดเผือด เธอรีบยกมือปิดปากโดยสัญชาตญาณและชำเลืองมองโทรศัพท์บนเก้าอี้อย่างกังวล

โทรศัพท์ยังคงเงียบสนิท

เซราฟิน่าเริ่มหวาดกลัว กังวลว่าแมทธิวจะโกรธที่เธอโพล่งออกมา

เนธาน เซราฟิน่า และออโรร่าต่างจ้องมองโทรศัพท์อย่างกระวนกระวาย

"ตกลง ให้เธอเซ็นสัญญาซะ" เสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่สายจะตัดไป

โอลิเวียเหลือบมองหน้าจอซึ่งตอนนี้แสดงข้อความว่า "วางสายแล้ว"

ตระกูลโฮเวิร์ดเป็นตระกูลเก่าแก่ร้อยปีที่ทรงอิทธิพลที่สุดในย่านนี้ เป็นเจ้าของเครือบริษัทยักษ์ใหญ่หลายแห่ง โดยการลงทุนในบริษัทต่างๆ ล้วนเป็นบริษัทในฟอร์จูนห้าร้อยทั้งสิ้น

อย่างไรก็ตาม ตระกูลที่มั่งคั่งและทรงเกียรติเช่นนี้ก็มีรอยด่างพร้อยที่เป็นที่รู้จักกันดี

ทายาทของตระกูลโฮเวิร์ด แมทธิว โฮเวิร์ด เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาไม่น่ามอง เขาจึงไม่ค่อยปรากฏตัวต่อสาธารณะ

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีข่าวลือว่าแมทธิวมีความบกพร่องทางร่างกายและไม่กล้าเข้าใกล้ผู้หญิง แม้ว่าตระกูลโฮเวิร์ดจะมีชื่อเสียงระดับสูงสุด แต่พวกเขาก็แทบไม่เคยกล่าวถึงทายาทของตนในที่สาธารณะเลย

เดมอน คูเปอร์ ซึ่งยืนเงียบๆ อยู่ในมหาวิหาร เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารฉบับหนึ่ง

"คุณสมิธ เมื่อคุณเซ็นเอกสารฉบับนี้ คุณจะกลายเป็นคุณนายโฮเวิร์ด ครอบครัวของคุณจะได้รับการลงทุนจากตระกูลโฮเวิร์ด และน้องชายของคุณจะได้รับการรักษาพยาบาลที่ดีที่สุด"

โอลิเวียจ้องมองสัญญา ความเกลียดชังฉายชัดในดวงตาของเธอ

‘เพียงเพื่อกระดาษแผ่นนี้ ศักดิ์ศรีของฉันกำลังถูกเหยียบย่ำ และคนสามคนนั้นก็แค่รอให้ฉันเซ็นมัน’

"โอลิเวีย เธอมัวรออะไรอยู่ เซ็นสิ" เนธานเร่งขณะเดินเข้ามา เซราฟิน่าและออโรร่าตามมา สายตาของพวกเธอจับจ้องอยู่ที่สัญญา

โอลิเวียหยิบปากกาขึ้นมา แล้วหยุดชะงัก รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากขณะที่เธอยื่นสัญญากลับไปให้เดมอน

"คุณคูเปอร์คะ ฉันขอเวลาคุยกับครอบครัวตามลำพังได้ไหมคะ พอดีมีบางอย่างอยากจะพูดกับพวกเขาน่ะค่ะ"

เดมอนขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า "ได้ครับ ผมจะกลับมาในอีกสิบนาที"

เขาหันหลังและเดินออกจากมหาวิหารไป และแขกที่ได้รับเชิญก็ทยอยเดินตามออกไปเช่นกัน

ไม่นาน ก็เหลือเพียงโอลิเวียและครอบครัวของเธอ

"โอลิเวีย แกอยากจะบอกอะไรพวกเรา แค่เซ็นๆ กระดาษไปซะ พ่อมีเรื่องธุรกิจต้องไปทำ" เนธานขมวดคิ้ว มองลูกสาวไม่เหมือนที่พ่อคนหนึ่งพึงมอง แต่ราวกับว่าเธอกำลังเป็นหมาที่ไม่เชื่อฟัง

"ใช่ โอลิเวีย อย่าเสียเวลาของทุกคนเลยสิ บ่ายนี้ฉันมีนัดนะ" ออโรร่าเร่งอย่างไม่อดทน พลางเหลือบมองกำไลหยกบนข้อมือ

เธออายุราวๆ โอลิเวียและสวยไม่แพ้กัน แม้ว่าหน้าตาของเธอจะดูสวยคมไปทางเซราฟิน่ามากกว่า

สายตาของโอลิเวียจับจ้องอยู่ที่กำไลของออโรร่า ความเศร้าเสียดแทงเข้ามาในใจ มันเป็นของที่สวยงามมาก—ของขวัญวันเกิดที่เนธานมอบให้ออโรร่าในปีนี้ นับตั้งแต่แม่ของเธอเสียชีวิต โอลิเวียไม่เคยได้รับของขวัญเลยสักชิ้น

ออโรร่าโบกข้อมืออย่างอวดดีต่อหน้าโอลิเวีย ไม่สนใจความเจ็บปวดในดวงตาของเธอเลยแม้แต่น้อย

เมื่อครั้งที่เนธานแต่งงานกับจูนิเปอร์ อีแวนส์ แม่ของโอลิเวีย เขาสัญญาว่าจะรักเธอตลอดไป พวกเขาร่วมกันสร้างบริษัทขึ้นมา ด้วยความสามารถทางธุรกิจอันยอดเยี่ยมของจูนิเปอร์ที่ทำให้มูลค่าของบริษัทเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่การทำงานหนักเกินไปก็นำไปสู่อุบัติเหตุทางรถยนต์

ขณะที่โอลิเวียกำลังโศกเศร้ากับอาการสาหัสของแม่ เนธานได้ยึดอำนาจส่วนใหญ่ของจูนิเปอร์ในบริษัทและพาผู้หญิงคนหนึ่งกับลูกสาวของเธอกลับบ้าน—เซราฟิน่าและออโรร่า เมียน้อยและลูกนอกสมรสของเขา

วันนั้น โอลิเวียก็ได้เห็นธาตุแท้ของพ่อตัวเองในที่สุด

เขาคือปีศาจ แค่อายุของออโรร่าก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเขาหลอกลวงจูนิเปอร์มาตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตแต่งงาน

เนธานสังเกตเห็นว่าโอลิเวียกำลังจ้องมองเขาและรู้สึกผิดขึ้นมาแวบหนึ่ง เขาพยายามกลบเกลื่อนด้วยความก้าวร้าว "อย่าลืมนะว่ามีแค่โรงพยาบาลของตระกูลโฮเวิร์ด โรงพยาบาลเอเวอร์กรีนเท่านั้น ที่รักษาอาการของน้องชายแกได้ ถ้าแกไม่เซ็น พวกเขาก็จะให้มันออกจากโรงพยาบาล แล้วมันก็จะตาย"

"พ่อคะ ขอบคุณมากนะคะที่ให้โอกาสแจสเปอร์ได้มีชีวิตอยู่" โอลิเวียตอบอย่างประชดประชัน

แจสเปอร์ สมิธ เป็นเด็กที่จูนิเปอร์รับอุปการะมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากจูนิเปอร์เสียชีวิต เนธานก็ไล่แจสเปอร์ออกจากบ้าน เกือบปล่อยให้เขาหนาวตายอยู่ข้างถนน

โอลิเวียเป็นคนรับแจสเปอร์มาดูแล และเขาก็กลายเป็นเครื่องมือต่อรองของเนธานเพื่อใช้กับเธอ

"พ่อคะ คุณป้าเซราฟิน่า ออโรร่า ขอบคุณที่มอบโอกาสให้ฉันได้แต่งงานกับตระกูลที่มีชื่อเสียงขนาดนี้นะคะ ฉันควรจะแสดงความขอบคุณสินะ"

"ไม่ต้องขอบใจหรอก เธอก็หาผลประโยชน์ให้พวกเรามากพอแล้ว บ้าเอ๊ย แกทำอะไรของแกน่ะ" เนธานเบิกตากว้างเมื่อโอลิเวียคว้าปืนลูกซองแฝดออกมาจากตู้ใกล้ๆ ใบหน้าของพวกเขาทั้งสามซีดเผือดด้วยความกลัว

“งานแต่งงานจะขาดดอกไม้ไฟไปได้ยังไงล่ะ”

โอลิเวียค่อยๆ ยกปืนลูกซองแฝดขึ้น รอยยิ้มเงียบๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเธอ

“นี่คือของขวัญของฉันสำหรับพวกคุณ”

พร้อมกับเสียงคลิกที่คมชัดเมื่อเธอปลดเซฟ ทั้งสามคนจ้องมอง ตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง—