บทที่ 7 การหย่าร้างหลังจากเพียงวันเดียว?
เช้าวันต่อมา
เมื่อโอลิเวียตื่นขึ้นมาบนเตียง เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ศีรษะของเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องบ้าๆ ที่ทำลงไปเมื่อคืนก่อน
เธอค่อยๆ หันศีรษะไปอย่างตัวแข็งทื่อ ก็พบว่ามีชายเปลือยกายนอนอยู่ข้างๆ เขายังคงหลับสนิท
โอลิเวียขยี้ตาตัวเองแรงๆ เพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันไป...มีผู้ชายเปลือยกายนอนอยู่ข้างเธอจริงๆ
เธอแง้มผ้าห่มขึ้นดูแล้วก็สิ้นหวังอย่างที่สุด บนตัวเธอไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น และในอากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายอันลึกซึ้ง
‘บ้าจริง เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ฉันนอกใจในวันแต่งงานของตัวเองเหรอ’
โอลิเวียขยี้ผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เธออยากจะปลุกผู้ชายข้างๆ ให้ตื่นแล้วถามให้รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แต่ทันทีที่มือของเธอจ่ออยู่เหนือใบหน้าของเขา เธอก็พลันชะงัก
ไม่ได้ เธอทำแบบนั้นไม่ได้ การเปิดเผยตัวตนจะสร้างปัญหาให้ทั้งตัวเธอและพี่ชายของเธอ
โอลิเวียกัดริมฝีปาก บังคับให้ตัวเองสงบลง
เธอต้องรีบกลับบ้านทันทีแล้วหาข้ออ้างดีๆ เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด
โอลิเวียหันไปคว้าเสื้อผ้าของตัวเอง แต่เมื่อพบมัน เธอก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก...เสื้อผ้าทั้งหมดของเธอขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี
ผู้ชายคนนี้รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ
แล้วเธอก็สังเกตเห็นเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นกองอยู่บนพื้น พลันเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา
“ในเมื่อคุณทำเสื้อผ้าของฉันขาด งั้นฉันขอยืมของคุณก็แล้วกัน หวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไรนะ ส่วนถ้าคุณตื่นมาแล้วไม่มีเสื้อผ้าใส่ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันแล้วล่ะ”
โอลิเวียรีบสวมเสื้อเชิ้ตของเขา เนื่องจากกระดุมถูกกระชากจนหลุดไปหมด เธอจึงติดมันไม่ได้ เลยใช้วิธีผูกชายเสื้อเข้าด้วยกันแทน ซึ่งกลับทำให้ดูเก๋ไก๋อย่างไม่คาดคิด
“คงต้องแบบนี้ไปก่อน ต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้ว”
โอลิเวียพึมพำกับตัวเองขณะย่องออกจากห้องไป
ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็กลับมาที่ข้างเตียงอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วถ่ายรูปใบหน้าของแมทธิวเก็บไว้
“ที่จริงเขาก็หล่อเหมือนกันนะ การจะตามหาว่าเขาเป็นใครคงไม่ยากเท่าไหร่”
พูดจบ โอลิเวียก็เดินออกจากโรงแรมไปในที่สุด
ประมาณสิบนาทีต่อมา แมทธิวก็ตื่นขึ้น เขาขยี้ตาแล้วเอื้อมมือไปข้างๆ ตามสัญชาตญาณ แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า
แมทธิวลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ ห้อง แล้วตรวจดูในห้องน้ำเพื่อยืนยันว่าเขาอยู่คนเดียว
เขาสำรวจแขนของตัวเอง...ไม่มีผื่นแดงขึ้นเลย นี่มันไม่ปกติ
“หรือว่าผมฝันไป”
ทันใดนั้น เท้าของแมทธิวก็สัมผัสกับของนุ่มๆ บางอย่างบนพื้น เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า...มันคือบราเซียเนื้อนุ่มที่ขาดวิ่น
“แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงสินะ แต่เอาเสื้อผ้าผมไปด้วยนี่ มันจะไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอ”
แมทธิวหัวเราะเบาๆ หาโทรศัพท์ของตัวเองแล้วโทรหาจอห์น
“จอห์น เรื่องที่ให้สืบเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง”
เสียงของจอห์นจากปลายสายเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“คุณฮาวเวิร์ดครับ ตอนนี้ผมยุ่งมากเลยนะครับ คุณลืมไปแล้วเหรอครับว่าวันหยุดครั้งล่าสุดของผมคือเมื่อปีที่แล้ว ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้น ผมสั่งให้คนของเราในประเทศตรวจสอบแล้ว ขอเวลาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
มุมปากของแมทธิวกระตุกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าการตัดสินใจกลับประเทศของเขานั้นกะทันหันเกินไป ทิ้งเรื่องมากมายในต่างประเทศให้จอห์นต้องจัดการ
“ขอโทษทีนะจอห์น ไว้จบงานนี้เมื่อไหร่ ผมจะอนุมัติวันหยุดยาวให้คุณ”
แมทธิวไหวไหล่ “แต่ก่อนหน้านั้น ฉันอยากให้นายช่วยอะไรฉันอย่างสุดท้าย”
“โอ้พระเจ้า แค่งานพวกนี้ผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว! คุณยังต้องการอะไรอีกครับเนี่ย”
จอห์นบ่นผ่านโทรศัพท์ แต่ด้วยนิสัยความเป็นมืออาชีพก็ยังทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าแมทธิวต้องการอะไร
น้ำเสียงของแมทธิวเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“ผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อคืน... เรามีอะไรกัน...”
ยังไม่ทันที่แมทธิวจะพูดจบ จอห์นก็กรีดร้องผ่านสายโทรศัพท์ออกมา
“พระเจ้าช่วย คุณมีอะไรกันเหรอครับ! คุณฮาวเวิร์ด คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ตอนนี้คุณอยู่โรงพยาบาลรึเปล่า เดี๋ยวสิครับ คุณอยู่ห้องฉุกเฉินเหรอ ผมจะรีบจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวถัดไปกลับไปเดี๋ยวนี้เลย...”
แมทธิวต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู เสียงของจอห์นดังมากจนทำให้เขาสะดุ้ง
“หุบปากไปเลยได้ไหม เสียงของฉันฟังดูเหมือนคนกำลังแพ้อย่างรุนแรงรึไง”
ในที่สุดจอห์นก็สังเกตเห็นว่าน้ำเสียงของแมทธิวเป็นปกติและถามอย่างสับสน
“งั้นก็หมายความว่า... คุณฮาวเวิร์ด คุณมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วร่างกายของคุณก็ไม่มีอาการผิดปกติอะไรเลยเหรอครับ”
“ใช่ ฉันเองก็ว่ามันแปลกๆ เหมือนกัน ยังตัดสินไม่ได้ว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่กระตุ้นอาการแพ้ของฉัน หรือว่าอาการของฉันมันดีขึ้นกะทันหันกันแน่ เดี๋ยวฉันจะลองทดสอบกับผู้หญิงคนอื่นดู แต่ถ้าอาการของฉันยังไม่ดีขึ้น นายต้องไปตามหาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน”
“ว้าว คุณฮาวเวิร์ด ในที่สุดคุณก็เป็นลูกผู้ชายตัวจริงแล้ว! ผมดีใจกับคุณจริงๆ ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ เรื่องนี้ผมจะดูแลด้วยตัวเองและตามหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ต่อให้เธอมีแฟนแล้ว ผมก็จะหาทางทำให้พวกเขาเลิกกันให้ได้!”
น้ำเสียงของจอห์นฟังดูมุ่งมั่นอย่างยิ่ง ซึ่งทำให้มุมปากของแมทธิวกระตุกอีกครั้ง
“ใจเย็นๆ มันไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าอยากให้นายทำอะไร”
“คุณต้องการอะไรครับ”
“หาทนายให้ฉันที ฉันต้องการหย่า”
น้ำเสียงของแมทธิวหนักแน่น
จอห์นเงียบไปสองวินาทีก่อนจะอุทานออกมาอีกครั้ง
“คุณฮาวเวิร์ด คุณล้อเล่นรึเปล่าครับ คุณเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อวานนี้เองนะ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยเจอหน้าเจ้าสาวก็เถอะ... อืม แต่ผมว่าตอนนี้ในเมื่อคุณเจอผู้หญิงที่ไม่ทำให้คุณแพ้แล้ว เจ้าสาวคนนั้นก็คงไม่สำคัญอีกต่อไป”
แมทธิวพยักหน้า แล้วจู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที เขาก็พูดขึ้น
“ฉันจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับฉันโดยมีเงื่อนไขว่าโรงพยาบาลเอเวอร์กรีนจะรักษาพี่ชายของเธอใช่ไหม งั้นก็รวมเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพี่ชายเธอเข้าไปในข้อตกลงการหย่าด้วยแล้วกัน ถือซะว่าเป็นค่าชดเชยให้เธอที่ฉันนอกใจในคืนวันแต่งงาน”
“ได้เลยครับ คุณฮาวเวิร์ด คุณเป็นคนใจดีจริงๆ ผมจะจัดการให้ครับ มีอะไรอีกไหมครับ”
จอห์นถามผ่านโทรศัพท์
แมทธิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีแล้ว กลับไปทำงานเถอะ”
“ได้ครับ ขอให้คุณเจอรักแท้เร็วๆ นะครับ”
จอห์นวางสายไป ส่วนแมทธิวก็โทรหาเวสลีย์
ครู่ต่อมา ก็มีเสียงเคาะประตู เวสลีย์เดินเข้ามาพร้อมกับชุดเสื้อผ้าในมือ
เมื่อเขาเห็นเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
แล้วเขาก็กรีดร้องเสียงแหลมออกมา
“พระเจ้าช่วย นี่ผมเห็นอะไรเนี่ย ชุดชั้นในผู้หญิงของใครกัน ว้าว อาการของคุณหายแล้วเหรอครับ”
เวสลีย์จ้องมองแมทธิวอย่างตกตะลึง
แมทธิวสวมเสื้อผ้าที่เวสลีย์นำมาให้แล้วส่ายหน้า
“ยังแน่ใจไม่ได้ ต้องหาผู้หญิงสักคนมาลองทดสอบดูก่อน”
ขณะที่พูด แมทธิวก็เรียกพนักงานเสิร์ฟหญิงที่เดินผ่านไป
“คุณครับ ไม่ทราบว่าจะรังเกียจไหมถ้าจะช่วยจับข้อมือผมหน่อย”
พนักงานเสิร์ฟหญิงลังเลเล็กน้อย แล้วมองใบหน้าหล่อเหลาของแมทธิว เธอหน้าแดงก่ำก่อนจะวางมือลงบนข้อมือของเขา
