บทที่ 3 ผู้หญิงหยิ่งใหญ่
ขณะเดียวกัน โอลิเวียก็ถูกเดมอน คูเปอร์ผู้เป็นพ่อบ้าน พามายังคฤหาสน์ฮาวเวิร์ด
คฤหาสน์ฮาวเวิร์ดนั้นใหญ่โตมโหฬาร—ใช้เวลาขับรถจากประตูใหญ่เข้าไปถึงตัวคฤหาสน์ที่พักของครอบครัวอยู่หลายนาทีเลยทีเดียว
เมื่อรถหยุดลงในที่สุด โอลิเวียก้าวลงจากที่นั่งข้างคนขับ เธอยังคงอยู่ในชุดแต่งงาน
‘ไม่มีใครออกมาต้อนรับฉันสักคนเลยเหรอ แมทธิวไม่มีตำแหน่งแห่งหนอะไรในตระกูลนี้เลยหรือไง หรือว่าเป็นฉันกันแน่ที่ไม่มีตัวตน’
โอลิเวียพึมพำในใจ ทันใดนั้นเอง สุภาพสตรีผู้สง่างามคนหนึ่งก็เดินออกมาจากคฤหาสน์ เธอกำลังอุ้มสุนัขตัวเล็กๆ โดยมีสาวใช้หลายคนเดินตามหลัง
สุภาพสตรีผู้นั้นสวมชุดคลุมผ้าไหมสีม่วง แผ่รังสีของความเป็นชนชั้นสูงขณะยืนอยู่บนขั้นบันไดหน้าประตู เธอลูบหัวสุนัขพันธุ์ชิวาวาเบาๆ แล้วมองลงมายังโอลิเวีย ราวกับกำลังพินิจพิจารณาสิ่งของชิ้นหนึ่ง
“คุณผู้หญิงครับ คุณโอลิเวีย ฮาวเวิร์ด มาถึงแล้วครับ”
เดมอนก้าวไปข้างหน้าแล้วโค้งคำนับ
‘นี่สินะ แม่ของแมทธิว เซเลสต์ ฮาวเวิร์ด? ดูแลตัวเองได้ดีอย่างน่าทึ่งเลย ผู้หญิงสวยขนาดนี้ให้กำเนิดลูกชายที่หน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ สามีของหล่อนต้องขี้เหร่ขนาดไหนกันเชียว’
โอลิเวียคิดอย่างเย้ยหยันขณะก้าวไปข้างหน้าแล้วย่อตัวคำนับ
“สวัสดีค่ะ คุณแม่ หนูชื่อโอลิเวียค่ะ”
เจ้าชิวาวาของเซเลสต์เห่าใส่โอลิเวียสองครั้ง พร้อมกับส่งเสียงขู่คำรามในลำคอ
เซเลสต์มองโอลิเวียตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย
“ครอบครัวของเธอไม่มีปัญญาหาเสื้อผ้าดีๆ ให้ใส่หรือไง ดูเหมือนคนจรจัดไม่มีผิด”
โอลิเวียเหลือบมองชุดแต่งงานของตัวเอง ตอนที่เกิดเหตุการณ์ไล่ล่ากันในโบสถ์เมื่อครู่ ตอนที่เธอถือปืนไล่ตามนาธานกับเซราฟิน่า ชุดของเธอก็ขาดวิ่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ทำให้เธอดูมอมแมมไปหมด
“หนูเพิ่งมีช่วงเวลาอำลากับครอบครัวมาค่ะ ทุกคนค่อนข้างสะเทือนใจ แล้วก็เตรียมพิธีส่งตัวให้หนูด้วย”
โอลิเวียโกหกหน้าตาย พลางเหลือบมองเดมอน
เดมอนที่นึกถึง “พิธี” ที่ไม่เหมือนใครนั่นขึ้นมาได้ มุมปากก็กระตุกยิกๆ
“ใช่แล้วครับ”
เซเลสต์เหลือบมองโอลิเวีย ความรังเกียจแทบจะทะลักออกมาจากแววตา เธอเริ่มลูบขนสุนัขแรงขึ้น จนสัตว์เลี้ยงของเธอต้องเงยหน้ามองอย่างสับสน
“ฉันไม่สนว่าตอนอยู่ที่บ้านเธอจะเป็นยังไง แต่อยู่ที่นี่ เธอต้องทำตามกฎของเรา กฎข้อที่หนึ่ง ห้ามใส่เสื้อผ้าสกปรกเข้ามาในคฤหาสน์”
เซเลสต์เหลือบมองสาวใช้คนหนึ่งที่อยู่ข้างหลัง
“มีร่า พาเธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ห้ามให้เธอเหยียบเข้ามาในคฤหาสน์นี้แม้แต่ก้าวเดียวจนกว่าจะเสร็จ”
สาวใช้คนหนึ่งของเซเลสต์พยักหน้ารับแล้วเดินมาหาโอลิเวียพร้อมกับเชิดคางขึ้น
“ตามฉันมา”
โอลิเวียสัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งของเซเลสต์และเตรียมใจรับมือไว้แล้ว ก็จริงอยู่ แม่ปกติที่ไหนจะไม่ไปร่วมงานแต่งงานของลูกชายตัวเองกันล่ะ
โอลิเวียบ่นในใจขณะเดินตามมีร่า ปาร์คเกอร์ ไปยังพื้นที่สำหรับอาบน้ำ แต่เมื่อไปถึง เธอก็ถึงกับพูดไม่ออก
นี่มันกระท่อมไม้ที่ทั้งหยาบและเก่าซอมซ่ออย่างที่สุด ข้างๆ กันนั้นมีคอกลูกแกะเล็กๆ ในคอกเต็มไปด้วยมูลแกะ และกลิ่นก็เหม็นจนน่าคลื่นไส้
เมื่อมองดูอ่างอาบน้ำในกระท่อมไม้ เสียงของโอลิเวียก็แหลมปรี๊ด
“นี่ฉันต้องอาบน้ำข้างๆ คอกแกะเนี่ยนะ”
มีร่ามองสีหน้าโกรธเกรี้ยวของโอลิเวียแล้วหัวเราะอย่างดูแคลน เธอกุมมือไพล่หลังแล้วเบือนหน้าหนี
“นี่เป็นที่ที่เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว ในสภาพอย่างเธอน่ะ แม้แต่จะเข้าห้องพักคนใช้ยังไม่มีคุณสมบัติพอเลย”
โอลิเวียแทบจะเดือดเป็นไฟ เธอชี้ไปที่ฝูงแกะแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา
“อาบน้ำเสร็จแล้วฉันต้องช่วยพวกเธอเลี้ยงแกะ หรือไม่ก็ย่างซี่โครงแกะด้วยเลยไหม ให้ตายสิ ฉันเป็นภรรยาของทายาทตระกูลพวกเธอนะ ไม่ใช่คนงานในฟาร์ม”
“แกะพวกนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของคุณผู้หญิงเซเลสต์ ฮาวเวิร์ด ท่านต้องวิ่งไล่ลูกแกะพวกนี้เพื่อออกกำลังกาย พวกมันเป็นเพื่อนเล่นของท่าน เธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะดูแลพวกมันหรอก พอแล้ว ฉันไม่อยากเสียเวลาพูดมาก รีบๆ อาบน้ำแล้วไปพบคุณผู้หญิงได้แล้ว”
มีร่าโบกมืออย่างรำคาญ ราวกับกำลังปัดไล่แมลงวัน
“ฉันจะไม่อาบน้ำที่นี่ ฉันต้องการการให้เกียรติขั้นพื้นฐาน”
โอลิเวียเชิดหน้าขึ้นสูง ดวงตาเต็มไปด้วยความท้าทายและความขุ่นเคือง
“ดูเหมือนฉันคงต้องสอนกฎของตระกูลนี้ให้เธอสักหน่อย ในนามของคุณผู้หญิงเซเลสต์ ฮาวเวิร์ด”
มีร่าแค่นเสียงเย็นชาแล้วหยิบแส้สำหรับต้อนแกะที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นมา เธอสะบัดแส้ในอากาศ ปลายหนังเส้นบางเฉือนผ่านอากาศจนเกิดเสียงดังเฟี้ยว
“โอกาสสุดท้าย ถอดเสื้อผ้าของเธอซะ แล้วลงไปอาบน้ำ”
มีร่ายกแส้ขึ้นสูง ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย
โอลิเวียเหลือบมองแส้ ดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย แล้วจึงหันไปทางอ่างน้ำ
เมื่อเห็นโอลิเวียว่าง่ายถึงเพียงนี้ มุมปากของมีร่าก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน
แต่ในวินาทีต่อมา โอลิเวียก็คว้าอ่างไม้ขึ้นมาสาดน้ำใส่มีร่าทันที
“แกทำบ้าอะไรของแก อีเวร!”
มีร่ายกมือขึ้นป้องใบหน้าจากน้ำ แต่ในชั่วพริบตาต่อมา โอลิเวียก็กระชากแส้ไปจากมือของเธอแล้ว
เมื่อมีร่าลืมตาขึ้นมาเห็นโอลิเวียถือแส้อยู่ เธอก็กีดร้องด้วยความหวาดกลัว
“แกคิดจะทำอะไร!”
โอลิเวียกวัดแกว่งแส้ในมือพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชา
“คนที่มาสอนมารยาทฉันได้ยังไม่เกิดหรอก แต่ฉันนี่แหละที่จะสอนกฎของฉันให้เธอรู้ก่อน”
โอลิเวียหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วฟาดแส้ลงบนร่างของมีร่า เธอหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทันที
“อีบ้า แกกล้าดียังไงมาตีฉัน!”
มีร่าชี้หน้าโอลิเวียอย่างคาดโทษ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือแส้ที่ฟาดลงบนมือของเธออีกครั้ง
“บ้าเอ๊ย หยุดนะ! โอ๊ย เจ็บ! หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันขอโทษ ได้โปรดหยุดเถอะ!”
มีร่าร้องไห้และอ้อนวอนด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดโอลิเวียก็ใจอ่อนและลดแส้ลง
ทันใดนั้นเอง เดมอนก็รีบวิ่งเข้ามา
“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นที่นี่”
เมื่อเห็นเดมอน มีร่าก็รีบวิ่งเข้าไปฟ้องทันที เธอชี้ไปที่โอลิเวียด้วยดวงตาเบิกกว้างและกล่าวหา
“คุณคูเปอร์คะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีมารยาทเลยสักนิด เธอกล้าเฆี่ยนตีฉันค่ะ! ฉันต้องไปฟ้องคุณผู้หญิง ให้ลงโทษอีนี่ให้ได้”
“เหอะ เธอนั่นแหละที่สารเลวยิ่งกว่าฉัน” โอลิเวียแค่นเสียง
เธอรู้สึกสงสารเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาของมีร่าและใจอ่อนไปชั่วขณะ ไม่นึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะกลับมาใส่ร้ายเธอได้ลงคอ
“คุณโอลิเวีย ฮาวเวิร์ด? นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
เดมอนชี้ไปที่แส้ในมือของโอลิเวียด้วยสีหน้าฉงน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของมีร่าทั้งหมด
โอลิเวียชี้ไปที่มีร่าอย่างโกรธเคือง แล้วชี้ไปที่อ่างอาบน้ำในโรงไม้
“คุณคูเปอร์คะ อีผู้หญิงเวรนี่จะให้ฉันอาบน้ำในกระท่อมนี้ ซึ่งอยู่ติดกับคอกแกะเลยนะคะ นี่คุณจะบอกฉันเหรอว่าคฤหาสน์ใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีห้องน้ำดีๆ ให้ฉันใช้ ทำไมพวกคุณต้องหยามกันขนาดนี้ด้วย”
“ว่าไงนะ”
เดมอนหันไปมองมีร่าซึ่งหลบสายตาของเขาทันที
“คุณคูเปอร์ อย่าไปเชื่อเธอนะคะ ผู้หญิงคนนี้โกหก”
โอลิเวียหัวเราะอย่างเย็นชา
“ฉันเพิ่งมาที่นี่วันแรก จะไปรู้ได้ยังไงว่าคอกแกะอยู่ที่ไหน”
“นี่มันเกินไปแล้วนะมีร่า! เธอกล้าดียังไงมาทำเรื่องน่าอับอายกับคุณโอลิเวียแบบนี้ เธอเป็นภรรยาของคุณแมทธิวนะ! อยากให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปรายงานท่านหรือไง”
เดมอนชี้หน้ามีร่าและตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด
มีร่าสะดุ้งตกใจและรีบขอโทษ
“คุณคูเปอร์คะ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ ฉันก็แค่จะหยอกเจ้าสาวคนใหม่เล่นนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“ขู่ฉันด้วยแส้แล้วบอกว่าจะสอนบทเรียนให้ฉันเนี่ย ไม่เหมือนการหยอกเล่นเท่าไหร่นะ” โอลิเวียแฉคำโกหกของเธอ
มีร่าจ้องเธอด้วยสายตาอาฆาต
พ่อบ้านเดมอนก้าวมายืนคั่นกลางระหว่างผู้หญิงสองคนแล้วโบกมือ
“พอได้แล้ว เธอไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปห้องน้ำที่เหมาะสมเอง”
มีร่าพยักหน้า ส่งสายตาอาฆาตให้โอลิเวียเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินจากไป
หลังจากมีร่าไปแล้ว พ่อบ้านเดมอนก็หันกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้วพูดว่า “เชิญตามผมมาครับ”
โอลิเวียพยักหน้าและเดินตามเขาไป
ถึงแม้ว่าคนในตระกูลนี้จะหยิ่งยโสกันทุกคน แต่อย่างน้อยก็ยังมีบางคนที่พอจะคุยด้วยเหตุผลได้ อย่างเช่นพ่อบ้านตรงหน้าเธอคนนี้
“นี่คือห้องพักสำหรับแขกพร้อมห้องน้ำส่วนตัว คุณอาบน้ำที่นี่ก่อนได้เลยครับ”
เดมอนเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำให้โอลิเวียแล้วออกจากห้องไป
โอลิเวียสำรวจไปรอบๆ การตกแต่งภายในนั้นหรูหราอย่างไม่น่าเชื่อ อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชนชั้นสูง แม้แต่ผ้าม่านก็ยังเป็นสีม่วงเข้ม ทำให้รู้สึกเหมือนได้ก้าวเข้ามาในพระราชวังของชนชั้นสูง
แต่ตอนนี้อารมณ์ของโอลิเวียขุ่นมัวอย่างที่สุด เธอจึงไม่มีกะจิตกะใจจะชื่นชมความหรูหรานั้น
บนโต๊ะเครื่องแป้งเต็มไปด้วยเครื่องสำอางแบรนด์หรู
อารมณ์ของโอลิเวียดีขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานเธอก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าเครื่องสำอางทั้งหมดถูกเปิดใช้แล้ว
เมื่อนึกถึงมีร่าที่น่ารังเกียจคนนั้น โอลิเวียก็เดาได้ว่าเครื่องสำอางพวกนี้น่าจะถูกใช้โดยพวกสาวใช้
“ฐานะของฉันในบ้านหลังนี้ต่ำต้อยยิ่งกว่าหมาเสียอีก”
โอลิเวียหัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น เธอไม่คิดจะร้องเรียนอะไร เพราะถึงอย่างไรก็คงไม่มีใครฟังเธออยู่ดี
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของโอลิเวียก็สั่นขึ้นพร้อมกับข้อความจากเอสเม่ กรีน เพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งชวนเธอไปร่วมงานสังสรรค์ในตอนเย็น ลูคัส วิลเลียมส์ก็จะไปที่นั่นด้วย
เมื่อเห็นชื่อของลูคัส ความเจ็บปวดก็ฉายวาบขึ้นมาบนใบหน้าของโอลิเวีย
