บทที่ 1 คืนสุดท้าย

“หมดแรงแล้วเหรอ” เสียงทุ้มแหบของเฮนรี่ วินด์เซอร์ ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ข้างหูของเธอ อบอวลไปด้วยไอระอุจากบทรัก

โซเฟีย บราวน์ พยายามฝืนลืมตาขึ้น เรือนผมสีน้ำตาลแดงของเธอกระจายอยู่บนปลอกหมอนผ้าซาตินราวกับแพรไหมที่ยับยู่ยี่ ปอยผมเปียกชื้นหลายเส้นแนบติดอยู่กับลำคอที่ชุ่มเหงื่อ ขณะที่มือของเฮนรี่เลื่อนลงมาอย่างหนักแน่นบนเอวเปลือยเปล่าของเธอ เธอก็แอ่นคอขึ้นตามสัญชาตญาณ เผยให้เห็นแนวสันกรามอันงดงาม พร้อมกับเสียงครางแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอ

“พักกันก่อนเถอะค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่าไม่ต่างกัน ปลายนิ้วของเธอกดลงเบาๆ บนแผงอกของเฮนรี่ ตรงที่เล็บของเธอได้ทิ้งรอยแดงไว้ระหว่างบทรักอันเร่าร้อน “ถ้าเรายังทำกันแบบนี้ต่อไป พรุ่งนี้ฉันคงเดินไม่ไหวแน่”

เฮนรี่หัวเราะเบาๆ พลางม้วนเส้นผมของเธอเล่นระหว่างนิ้ว สายตาจับจ้องอยู่ที่ติ่งหูแดงก่ำของเธอ “เมื่อไม่กี่นาทีก่อนไม่ใช่คุณเหรอที่อ้อนวอนเสียงกระเส่าว่า ‘อย่าหยุด’ ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อนซะแล้ว”

โซเฟียถลึงตาใส่เขา แม้แก้มจะร้อนผ่าวด้วยความอับอาย หลังจากนอนกับเฮนรี่มาสองปี เธอควรจะชินกับพละกำลังทางเพศของเขาได้แล้ว แต่เขาก็ยังคงทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงโดยสิ้นเชิงทุกครั้งไป

เฮนรี่มองลงมาที่เธอ แสงไฟเหนือศีรษะทอดเงาคมเข้มลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับสลักเสลาของเขาอยู่แล้ว ทำให้เขาดูเหมือนผลงานชิ้นเอกที่รังสรรค์โดยศิลปินผู้เปี่ยมด้วยแรงปรารถนา ขณะที่เธอกำลังจะโต้ตอบกลับไป โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอย่างแหลมคมบนโต๊ะข้างเตียง หน้าจอสว่างวาบขึ้นมาพร้อมกับคำว่า “สามี” ห้วงเวลานั้นพลันแตกสลายราวกับถูกน้ำแข็งสาดใส่เรือนร่างเปลือยเปล่าของพวกเขาทั้งสอง

นิ้วของเฮนรี่หยุดชะงัก รอยยิ้มเลือนหายไปจากดวงตาขณะที่น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น “นี่คือเหตุผลที่คืนนี้คุณบอกผมว่าอยากจะยุติความสัมพันธ์ใช่ไหม”

"ไม่ใช่ยุติความสัมพันธ์ แต่เป็นการยุติข้อตกลงของเรา" โซเฟียแก้ ลุกขึ้นนั่งและเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แต่เฮนรี่ก็คว้าข้อมือเธอไว้เบาๆ

เขาไม่ได้จับแน่น แต่สัมผัสนั้นทำให้เธอไม่อาจเพิกเฉยต่ออารมณ์ซับซ้อนที่หมุนวนอยู่ในดวงตาของเขาได้ มันซับซ้อนเกินกว่าที่เธอเคยเห็นมาก่อน

ก่อนที่เธอจะทันได้ดึงมือกลับ เฮนรี่ก็กดรับสายไปแล้ว เสียงที่ไม่สบอารมณ์ของโอลิเวอร์ มิลเลอร์ ก็ดังลั่นไปทั่วห้องทันที “โซเฟีย คุณอยู่ที่ไหนกันแน่ คุณปู่ยังรออยู่นะ นี่คุณจงใจถ่วงเวลาใช่ไหม”

ไม่นานก็มีเสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลกว่าดังแทรกขึ้นมาจากเบื้องหลัง นั่นคือคลาร่า การ์เซีย "โอลิเวอร์ อย่าพูดรุนแรงกับโซเฟียสิคะ เธออาจจะรถติดอยู่ก็ได้" หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดต่ออย่างหวานหยด "โซเฟีย คุณปู่ของโอลิเวอร์อยากคุยกับคุณค่ะ ถ้าเป็นไปได้ รีบกลับบ้านหน่อยนะคะ พวกเรารอคุณมาทั้งเย็นแล้ว"

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลราวดั่งปุยฝ้ายแต่กลับซ่อนเข็มเล่มแหลมเอาไว้ ประโยคสุดท้ายเป็นการย้ำเตือนอย่างชัดเจนว่าตอนนี้เธอกับโอลิเวอร์กำลังอยู่ในบ้านซึ่งเคยเป็นเรือนหอของโซเฟียกับโอลิเวอร์

สองปีผ่านไป แต่วิธีการของคลาร่ายังคงตื้นเขินจนน่าสมเพช ในวันแต่งงานของโซเฟียกับโอลิเวอร์ คลาร่าได้ปั่นหัวโอลิเวอร์ให้พาเธอไปต่างประเทศแทน พวกเขาจากไปนานถึงสองปี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามใจชอบโดยไม่สนใจเลยว่าเกวิน มิลเลอร์ คุณปู่ของโอลิเวอร์ ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะความตกใจ ทำให้ตระกูลมิลเลอร์กลายเป็นตัวตลกในแวดวงสังคมชั้นสูง

สำหรับโซเฟียแล้ว การแต่งงานครั้งนี้ไม่ต่างอะไรจากเรื่องตลก หากไม่ใช่เพราะเกวิน เธอคงไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับโอลิเวอร์เลย

ปลายนิ้วของโซเฟียเย็นเฉียบ แต่น้ำเสียงของเธอยังคงราบเรียบ “โอลิเวอร์ สองปีก่อนฉันรอคุณอยู่ที่งานแต่งงานของเราจนถึงเที่ยงคืน เพียงเพื่อจะได้รับข่าวว่าคุณเดินทางออกนอกประเทศไปกับคลาร่าแล้ว ตอนนั้นคุณไม่ได้กังวลว่าฉันจะรอเลยใช่ไหม”

“โซเฟีย!” เสียงของโอลิเวอร์ดังลั่น “ฉันไม่มีเวลามารื้อฟื้นความหลังกับเธอหรอกนะ! กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ สุขภาพของคุณปู่รอไม่ไหวแล้ว!”

โซเฟียขมวดคิ้วมุ่น ความสนใจทั้งหมดของเธอจดจ่ออยู่กับอาการของเกวิน เธอไม่ทันสังเกตว่าเฮนรี่ปล่อยข้อมือเธอแล้ว ปลายนิ้วของเขากำลังไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน

ช่วงหลังมานี้สุขภาพของเกวินทรุดโทรมลงเรื่อยๆ เธอจะปล่อยให้ชายชราต้องเครียดไปมากกว่านี้ไม่ได้—ถึงจะต้องเผชิญหน้ากับโอลิเวอร์และคลาร่า เธอก็ต้องไป

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไป” เธอยอมจำนน

ทันทีที่สิ้นเสียงของเธอ โซเฟียก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเฮนรี่ที่ข้างลำคอ—เขาโน้มตัวลงมา ริมฝีปากเฉียดใบหูขณะกระซิบว่า “บอกเขาไปสิว่าเธอไม่ไป”

โซเฟียตัวแข็งทื่อ หันขวับไปมองเขาเป็นเชิงเตือน

แต่ก็สายเกินไป

เสียงของโอลิเวอร์ดังลั่นขึ้นมาทันทีจากปลายสาย “นั่นเสียงใครน่ะ โซเฟีย! มีผู้ชายอยู่กับเธอเหรอ”

“คุณหูแว่วไปเอง” โซเฟียรีบตัดสาย เปลี่ยนโทรศัพท์เป็นโหมดเงียบแล้วโยนทิ้งไปข้างๆ ความกังวลบีบรัดในอก

เธอไม่ได้กลัวว่าโอลิเวอร์จะรู้เรื่องเฮนรี่—โอลิเวอร์ไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตเธออีกต่อไปแล้ว แต่เธอไม่อาจเมินเฉยต่อเกวินได้ ในตอนที่ตระกูลบราวน์ทิ้งขว้างเธอเหมือนหมากตัวหนึ่งที่ใช้แล้วทิ้ง ก็มีแต่เกวินที่มอบความอบอุ่นเหมือนคนในครอบครัวให้เธอ หากสุขภาพของเกวินไม่ทรุดลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เขาก็คงไม่เรียกตัวโอลิเวอร์กลับมาอย่างเร่งด่วน

เธอหันไปเผชิญหน้ากับเฮนรี่ซึ่งกำลังพิงหัวเตียงอยู่ ผ้าห่มเลื่อนลงไปกองอยู่ที่เอว เผยให้เห็นกล้ามท้องเป็นลอนสวย ดวงตาของเขาไม่มีแววขี้เล่นอีกต่อไป แต่กลับเต็มไปด้วยแววตาคมกริบจริงจัง

โซเฟียสูดหายใจลึก ขึ้นไปนั่งคร่อมบนต้นขาของเขา นิ้วของเธอไล้ไปตามลูกกระเดือกขณะเอ่ยตำหนิอย่างแผ่วเบา “คุณตั้งใจทำใช่ไหม”

แววตาของเฮนรี่เข้มขึ้น “ยังต้องถามอีกเหรอว่าตั้งใจหรือเปล่า”

เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “คุณล้ำเส้นเกินไปแล้ว เรา—”

เฮนรี่ไม่ปล่อยให้เธอพูดจบ เขาประกบริมฝีปากของเธอเข้ากับของเขา ราวกับตั้งใจจะขัดขวางไม่ให้เธอเอ่ยคำพูดใดๆ ที่เป็นการยุติความสัมพันธ์ของพวกเขา

โซเฟียถอนหายใจในใจ

‘ครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน’ เธอคิด

ขณะเดียวกัน โอลิเวอร์จ้องมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้วด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ ด้วยความโกรธจัด

คลาร่านั่งอยู่ข้างๆ เธอยื่นแก้วน้ำให้พร้อมกับพูดเสียงอ่อนโยน “โอลิเวอร์คะ อย่าคิดมากเลย บางทีอาจจะเป็นแค่เสียงพนักงานเสิร์ฟหรือคนขับรถก็ได้นะคะ นี่ก็ดึกแล้ว โซเฟียเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวอยู่ข้างนอก คงลำบากน่าดู”

“ลำบากเหรอ” โอลิเวอร์กระแทกแก้วลงบนโต๊ะจนน้ำกระเซ็น “ถ้าเธอลำบากจริง ป่านนี้คงไม่ไปอยู่ข้างนอกหรอก! ฉันได้ยินเสียงนั่นชัดๆ—เป็นเสียงผู้ชาย!” เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเดินมา ความโกรธเกรี้ยวยิ่งทวีคูณ “ถ้าเธอนอกใจฉันล่ะก็ ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอเด็ดขาด!”

เขาดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นฝ่ายทรยศชีวิตคู่ก่อน และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จบลงไปเมื่อสองปีที่แล้ว

กลับมาที่ห้องพักในโรงแรม ไออุ่นจากความสัมพันธ์ลึกซึ้งยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ

โซเฟียซบอยู่บนแผงอกของเฮนรี่ นิ้วมือของเธอลากไล้ไปบนผิวของเขาเป็นลวดลาย “ฉันต้องไปแล้ว” เธอพูดอย่างเหนื่อยอ่อน “เกวินกำลังรออยู่”

เฮนรี่ไม่ได้พยายามรั้งเธอไว้ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเงียบงัน ช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่นแล้วพาไปยังห้องน้ำ

กิจวัตรนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดสองปีที่ผ่านมา—จนกลายเป็นเหมือนพิธีกรรมไปแล้ว

หลังจากช่วยโซเฟียอาบน้ำเสร็จ เฮนรี่ก็ใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเธอแล้วอุ้มกลับมาที่เตียงก่อนจะไปจัดการธุระของตัวเอง แต่เมื่อเขากลับมา ก็พบว่าโซเฟียกำลังยื่นบัตรธนาคารใบหนึ่งให้เขา

“นี่คือจุดสิ้นสุดข้อตกลงของเรา” เธอกล่าว “บัตรใบนี้คือค่าตอบแทนของคุณ”