Bölüm 1 Amalie

Birini öldürecektim, evet. Ya onlar ölecekti ya da ben. Ve ben ölmeyi reddediyorum. Bakmam gereken bir yavrum var. Ailemin beni öldürmesine ve küçük Rosebud'umu, Rose'umu bu canavarlarla yalnız bırakmasına izin vermeyecektim. Rose, bu dünya için fazla saf ve iyiydi. Son üç yıldır bana güç verdi ve onu ailem gibi canavarlarla yalnız bırakmayacaktım. Onu mahvederlerdi.

Rose, on beş yaşında liseyi bırakmak zorunda kaldıktan sonra benim dayanağım oldu. Ailem beni sürümüzden uzak tutmak için evlerine kilitledikten dört yıl sonra o geldi. On dokuz yaşındaydım ve küçük kız kardeşim, on sekizine girmesine az kalmış olan altın çocuk, hamile kalmıştı.

Eğer gülebilseydim, kendimi gülmekten yerlere atardım. Mükemmel, altın çocuk Melissa, sevgilisinin tatlı sözlerine kanmış ve on sekizine girip kader arkadaşlarını öğrenmeden önce onunla seks yapmıştı. Melissa on sekizine girdiğinde, sevgilisinin kader arkadaşı olmadığını ve başka bir çocuk olduğunu öğrendi.

Zavallı küçük Melissa, kader arkadaşı olmadan hamile kalmıştı ve bebeğinin babası onu yüzüstü bırakmıştı. Hamileydi ve dünyaya kızgındı. Kapalı kapılar ardında onun talihsizliğine kıkırdadım. Tanrı korusun, Melissa beni durumuna gülerken yakalarsa.

Birkaç ay sonra, Melissa sağlıklı bir kız çocuğu doğurdu. Herkese, özellikle de bana, yavru istemediğini hırlıyordu. Önünde koca bir hayat vardı, bir yavruya bağlanamazdı. Ebeveynlerim Marie ve Thomas, bodrum katındaki odama fırtına gibi girdiler ve neredeyse yeni doğanı bana fırlattılar. Reflekslerim sayesinde bebek yere düşmedi. Annem yavruyu bana atarken babam da bir bebek çantasını yere fırlattı. Sonra üst kata geri döndüler.

Bebek umutsuzca ağlamaya başladı. Zavallı Rose o kadar küçük ve korkmuştu ki. Hâlâ küçük ve düğme kadar sevimliydi. Sarı kıvırcık saçları ve mavi gözleriyle mini bir ben gibiydi. Büyümeye başladığında ve tıpkı bana benzediğinde güldüm. Benim olmasa da tıpkı bana benziyordu.

Esaretimizde zaman ilerledi. İlk dört yıl sanki salyangoz hızında geçti. Zamanın nasıl geçtiğini sadece yukarı çıkıp işler yaparken takvimlere bakarak anlayabiliyordum. Ailem neden iş yapsın ki, ellerinde kendi esirleri vardı. Günleri yemek yaparak ve temizlik yaparak geçirdim, Rose hayatıma girince ona da baktım. Zaman, Rose hayatıma biraz ışık kattığı için biraz daha hızlı geçti.

Yıllarımızı ebeveynlerimin evinde kilitli geçirmiştik. Rose, sürü toplantılarına katılmak için evden çıkmasına izin verilen tek kişiydi. Ailem ve kız kardeşim, ne kadar sevgi dolu bir aile olduklarını sürüye göstermek için ona ihtiyaç duyuyordu. Benim "kaçmamdan" sonra mükemmel aile görüntüsünü sürdürdüler. Ailenin kara koyunu olarak, Nebraska'nın ortasındaki huzurlu, küçük kasabamızda mutlu değildim. Yani evet, büyük şehirde kendimi bulmak için kaçmıştım.

Üzücü olan, herkesin onlara inandığından neredeyse emindim. İlk hafta, birçok kişinin gelip benimle ilgili sorular sorduğunu duydum. Yardım için bağırmaya çalıştım ama nedense hiçbir ses çıkmadı. Ama kısa süre sonra kimse gelmemeye başladı. Remington'ların en büyük kızı kimsenin umurunda değildi. Sanki hiç var olmamışım gibi herkesin aklından silinmiştim. Bu durum, esaretimin ilk ayında gerçekleştiği için daha da kötüydü.

Evet, yalnızdım, bana "anne" diye seslenen küçük yavrum dışında. Kız kardeşimden nefret ettiğim kadar, onun yavrusunu seviyor ve Rose'u kendi çocuğum gibi görüyordum. Bana sevgi gösteren tek kadın olan babaannem Rose Remington'ın adını taşıyan küçük Rosebud'um. Babaannem, ölene kadar beni sevmiş ve desteklemişti.

Ölümü, bodruma kilitlenmemden sadece bir ay önce gerçekleşmişti. Beni arayacak son kişi ölmüş ve ben "kaçmıştım."

İnatçı, gururlu ve güçlü kurt Beren, bana geldikten sonra birkaç seçilmiş kelime sarf etmişti. İlk dönüşümümüzden kısa bir süre sonra, tedavimiz hakkında öfkeyle bağırmış ve kaçmaya çalışmıştı. O gün acı doluydu. İlk kez dönüşmenin acısı ve birkaç saat önce tamamlayamadığım küçük görevler yüzünden yediğim dayak, saatlerce vücudumda yankılanmıştı. Acının bir kısmı dindikten sonra, Beren evden kaçmaya çalışmıştı.

Babamız, sarhoş olmasına rağmen hala güçlü bir savaşçıydı. Hızla bastırıldık ve bodruma atıldık. Rose, küçük ciğerlerini yırtarcasına ağlayarak bizden uzaklaştırıldı. Yediğimiz dayak neredeyse bizi öldürüyordu. Beren, o gece bizi hayatta tutacak kadar güçlüydü.

‘Değişim yaklaşıyor,’ diye hırladı Beren, pencereye bakarken.

‘Eğer öyleyse, keşke daha hızlı gelse. Bu yer bir gün bizi öldürecek,’ dedim ona.

‘Ölmeden ya da Rosebud'a zarar gelmeden önce sürüyü yakarız,’ dedi bana.

Onaylayarak mırıldandım. Ebeveynlerimiz bizi yok edecek, ama Beren ve ben sessizce gitmeyeceğiz.