บทที่ 1 คืนแห่งความโชคดี

ณ ห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทสุดหรู เอเลน่า รีด นอนอยู่ใต้ร่างชายหนุ่มรูปงามโดดเด่น เรือนร่างร้อนผ่าวที่สลักเสลาของเขาแผ่เสน่ห์ดึงดูดดิบเถื่อน การกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงของเขาทำให้เธอหอบหายใจไม่เป็นส่ำ

ฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่เธอได้ดื่มไปก่อนหน้านี้ทำให้ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเชื่องช้าและความคิดก็พร่าเลือน

เอเลน่าพยายามเพ่งมองใบหน้าของเขา แต่ความซาบซ่านกลับทำให้เธอหลงใหลอย่างไร้ทางสู้

หลายชั่วโมงต่อมา เมื่อในที่สุดเขาก็หยุดเรียกร้องจากร่างกายของเธอ เอเลน่าก็ทรุดกายลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ลมหายใจของเธอขาดห้วงและอ่อนระโหย ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอรู้สึกถึงของเย็นชิ้นหนึ่งสัมผัสที่ลำคอของเธอ—มันคือจี้แหวนทับทิมซึ่งชายคนนั้นบรรจงสวมให้เธอก่อนจะจากไป

เธออยากจะพูด อยากจะถามชื่อของเขา แต่ฤทธิ์ยาที่ยังตกค้างและความเหนื่อยล้าอย่างที่สุดทำให้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว สายตาที่พร่ามัวของเธอทำได้เพียงมองเห็นเงาของเขาที่กำลังเดินจากไป

เอเลน่าหลับไปจนกระทั่งเที่ยงของอีกวัน เมื่อเธอตื่นขึ้นก็พบว่าแมนดี้ รีด พี่สาวต่างแม่ของเธอยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

เอเลน่ารีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายด้วยความอับอายในรอยจ้ำแดงๆ ที่ปรากฏอยู่ แมนดี้หยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือด้วยท่าทีเหยียดหยาม แล้วโยนมันลงบนเตียงข้างกายเอเลน่า

"ภารกิจของแกเสร็จสิ้นแล้ว นี่เงินแปดแสนดอลลาร์ เอาเงินนี่ไปแล้วไสหัวออกจากไพน์วูดซิตี้ไปซะวันนี้เลย" แมนดี้พูดอย่างหยิ่งผยอง

"ส่วนเรื่องเมื่อคืน แกควรจะเก็บมันไว้เป็นความลับ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น" เธอข่มขู่พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น "ไม่อย่างนั้น ฉันมีวิธีทำให้แกหายสาบสูญไปได้ และทำลายทุกอย่างที่แม่ของแกทิ้งไว้ให้จนหมดสิ้น เอเลน่า แกควรจะทำตัวให้ดีๆ หน่อย"

แมนดี้มองเอเลน่าด้วยสายตาดูแคลนก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคราบเลือดสีแดงบนผ้าปูที่นอนโดยไม่ตั้งใจ

สีแดงนั้นบาดตาจนเธอต้องกัดฟันกรอด หากเธอไม่เสียพรหมจรรย์ไปเสียก่อน เธอก็คงไม่ต้องเสียเงินถึงแปดแสนดอลลาร์เพื่อจัดฉากให้เอเลน่าไปนอนกับผู้ชายคนนั้นแทน

โชคยังดีที่เธอวางยาเอเลน่า ทำให้มั่นใจได้ว่าในความมึนเมานั้น นางจะไม่มีทางจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร นางไม่รู้เลยว่าชายที่ตนเองนอนด้วยคือ แฮร์ริสัน ฟรอสต์ มหาเศรษฐีผู้ทรงอิทธิพลที่ทุกคนในไพน์วูดซิตี้ต่างต้องเกรงกลัว

หลังจากแมนดี้จากไป เอเลน่าก็หยิบเช็คบางๆ ใบนั้นขึ้นมาอย่างอ่อนแรง

นี่คือสิ่งที่เธอแลกมาด้วยศักดิ์ศรีและพรหมจรรย์ของตนเอง... เงินแปดแสนดอลลาร์ เพียงพอที่จะทำให้เธอได้ไปต่างประเทศและทำตามความฝันในการเรียนแพทย์ให้เป็นจริง

เธอเคยสาบานว่าจะไม่มีวันกลายเป็นเบี้ยในมือของพ่อและแม่เลี้ยง ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะหนีออกจากครอบครัวนี้ให้ได้ แต่การที่ต้องทำสำเร็จด้วยวิธีนี้กลับทำให้เธอรู้สึกอัปยศอดสูและรังเกียจตัวเองจนเข้ากระดูกดำ

หากแม่ของเธอไม่เสียชีวิตไปก่อน หากพ่อของเธอ โรเบิร์ต รีด ไม่ได้แต่งงานกับคริสติน เฮย์ส เธอจะลงเอยเช่นนี้ได้อย่างไร

เอเลน่ายิ้มอย่างขมขื่น บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องติดหนี้บุญคุณครอบครัวรีดอีกต่อไป นับจากวันนี้ไป เธอจะตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับครอบครัวนี้

สองวันต่อมา เอเลน่าขึ้นเครื่องบินมุ่งหน้าสู่ต่างประเทศ

หนึ่งเดือนต่อมาในต่างแดน เอเลน่าตกตะลึงเมื่อได้รับผลตรวจการตั้งครรภ์จากแพทย์

เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าในคืนเดียวนั้น เธอจะกลายเป็นแม่คน และสำหรับผู้ชายคนนั้น นอกจากจี้แหวนทับทิมที่เขาสวมไว้รอบคอเธออย่างไม่ใส่ใจแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับเขาก็แทบจะว่างเปล่า แม้แต่หน้าตาของเขาก็ยังคงเลือนราง

เก้าเดือนหลังตั้งครรภ์ เอเลน่าได้ให้กำเนิดทารกแฝดสามหน้าตาเหมือนกันบนเตียงผ่าตัด ทว่าเมื่อเธอฟื้นจากยาสลบและตั้งตารอที่จะได้โอบกอดลูกๆ ของเธอ แพทย์กลับนำข่าวร้ายมาแจ้ง นั่นคือทารกคนหนึ่งได้หายตัวไปอย่างลึกลับ

เอเลน่ายอมรับความจริงนี้ไม่ได้ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกบดบังความบอบช้ำทางกายจนหมดสิ้น เธอโทรแจ้งตำรวจและตรวจสอบกล้องวงจรปิด แต่ความพยายามทั้งหมดก็สูญเปล่า เด็กคนนั้นหายไปราวกับไร้ร่องรอย

ห้าปีต่อมา ณ สนามบินนานาชาติไพน์วูด เอเลน่าเดินผ่านประตูผู้โดยสารขาเข้าโดยจูงมือเด็กแฝดชายหญิงหน้าตาเกือบจะเหมือนกันสองคน

ห้าปีในต่างแดนทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น สุขุมขึ้น และเด็ดเดี่ยวขึ้น เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาคนเดิมอีกต่อไป แต่เป็นศัลยแพทย์ผู้มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ และเป็นแม่ที่พร้อมจะต่อสู้กับคนทั้งโลกเพื่อลูกๆ ของเธอ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยล้มเลิกการตามหาลูกที่หายไป และแม้ความหวังจะริบหรี่ เธอก็เชื่อว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะได้กลับมาพบกัน

การกลับมายังไพน์วูดซิตี้ทำให้เอเลน่ารู้สึกสับสนปนเป เมืองแห่งนี้เป็นที่เก็บทั้งความทรงจำที่หอมหวานที่สุดและความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งที่สุดของเธอ

คอนเนอร์เงยหน้ามองเธอพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา "แม่ครับ ที่นี่คือที่ที่แม่โตมาเหรอครับ"

เอเลน่าลูบผมลูกชายเบาๆ แล้วตอบอย่างนุ่มนวล "ใช่จ้ะคอนเนอร์ ที่นี่คือบ้านเกิดของแม่เอง"

"แต่ว่า... แม่คะ เราจะตามหาพี่สาวที่หายไปเจอที่นี่จริงๆ เหรอคะ" มีอากะพริบตาโตแป๋วอย่างสงสัยใคร่รู้และเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เอเลน่าพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น "แม่ทูนหัวของลูกเพิ่งเจอเบาะแสบางอย่าง ถ้าเราระมัดระวังให้มากพอ ก็ยังพอมีความหวังที่จะหาพี่เขาเจอนะจ๊ะ"

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเอเลน่าก็ดังขึ้น บนหน้าจอปรากฏชื่อ "ดร. นาธาน ปาร์คเกอร์"

เธอรับสาย และเสียงของนาธานที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดก็ดังขึ้น "เอเลน่า ผมขอโทษจริงๆ นะครับ ผมตั้งใจจะไปรับคุณที่สนามบิน แต่มีเคสผ่าตัดด่วนเข้ามา ผมเพิ่งเสร็จ เลยไปไม่ทัน"

ในฐานะรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเวสต์แลนด์ เจเนอรัล เอเลน่าเข้าใจตารางงานที่ยุ่งเหยิงของนาธานเป็นอย่างดี

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกับลูกๆ นั่งแท็กซี่ไปเองได้ แล้วเจอกันที่โรงพยาบาลนะคะ"

"ขอบคุณที่เข้าใจนะครับ" นาธานหยุดไปครู่หนึ่งก่อนที่น้ำเสียงของเขาจะจริงจังขึ้น "การผ่าตัดพ่อของแซนเดอร์เป็นเคสที่ยากมาก พวกเราทุกคนกำลังรอให้คุณมาเป็นหัวหน้าทีมผ่าตัด"

หลังจากวางสายจากนาธาน เอเลน่าก็รีบพาลูกทั้งสองคนออกจากสนามบินด้วยรถแท็กซี่

ในขณะเดียวกัน ขบวนรถหรูกลุ่มหนึ่งก็จอดเทียบที่ทางเข้าสนามบิน

แมนดี้รีบก้าวลงจากรถคันหนึ่ง ตามมาด้วยผู้ช่วยอีกหลายคน เดินตรงไปยังทางออกอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอขยับตัวเองจากคนนอกสายตาเข้ามาเป็นคนสำคัญในชีวิตของแฮร์ริสันได้สำเร็จ แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ

เธอสั่งให้ผู้ช่วยชูป้ายต้อนรับขณะที่สายตากวาดมองฝูงชนอย่างร้อนรน

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งที่กำลังเคลื่อนตัวออกไป ผ่านกระจกรถ เธอเห็นเสี้ยวหน้าของเอเลน่าแวบหนึ่ง