คนที่ห่วงใย

พอถึงเที่ยง บ้านก็ให้ความรู้สึกไม่ปกติ สว่างจ้าเกินไป เงียบเชียบเกินไป ราวกับกำลังแสร้งทำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันหยั่งรากตัวเองอยู่ในห้องสอดแนมอยู่ดี เพราะการอยู่นิ่งๆ จะทำให้ฉันกลายเป็นตัวอันตราย เลียมเดินไปเดินมา มัตเตโอพิงกรอบประตู กอดอก จ้องมองฉันเหมือนกำลังจับตาดูชนวนระเบิด นิโคนั่งบนเก้าอี้ราว...