ใบหน้าเบื้องหลังผี

“ฉิบหาย!” ฉันสบถ พลางมุดหลบหลังโครงเตียงขึ้นสนิมขณะที่รองเท้าบู๊ตข้างหนึ่งพังประตูห้องพักโรงแรมราคาถูกเข้ามา เศษไม้แตกกระจายเป็นสะเก็ดระเบิด สองมือของฉันรัวข้ามคีย์บอร์ด นิ้วร่ายรำไปตามความเคยชินล้วนๆ หน้าจอของนิโค่กะพริบขึ้นมา และฉันเห็นหน้าเขาเสี้ยววินาทีก่อนจะสับเปลี่ยนสัญญาณภาพ คิ้วของเขาขมวดเข้...