Tyranny

Tyranni

Zaczęło się jak zawsze; biegłam boso przez las, zapach wilgotnej ziemi otulał mnie jak chłodny płaszcz. Zmieniłam się w chwili, gdy to poczułam, bogate, ciepłe i piżmowe. Spalona ambra i coś bogatszego, ciemniejszego.

Instynktownie podążałam za zapachem, przeplatając się między drzewami, dysząc, zmuszając się do szybszego biegu. Z każdym krokiem, z każdym trzaskiem gałązek pod moimi stopami, zapach stawał się silniejszy, wzywając mnie jak syreni śpiew na wietrze.

Zobaczyłam to przez mgłę, duży cień czający się między drzewami w oddali. Ten zapach, tak upajający, stawał się silniejszy, mieszając się z ziemią i rozpalając moje ciało. Byłam wystarczająco blisko, by dostrzec dwie pary srebrnych oczu, zanim zaczęły się krzyki...

Ostre i przenikliwe, sprawiające, że głowa mi pękała, krzyki odbijały się echem wokół mnie. Zatkałam uszy dłońmi, padając na kolana, gdy dźwięk przeszył mnie jak ostrze.

"Nie mnie! Ratuj dziecko!"

Obudziłam się z przerażeniem, ociekając potem i dysząc. To był ten sam sen, który miałam od tygodni, a jednak wciąż wstrząsał mną do głębi. Chłodny wiosenny wiatr wpadał przez okno, sprawiając, że zasłony kołysały się w porannym świetle. Moje nogi drżały, gdy wyciągałam się z łóżka, chwiejąc się w drodze do łazienki, gdzie ochlapałam rozpaloną skórę zimną wodą.

Choć wydawało się to głupie, sen wydawał się czymś więcej, jakimś rodzajem przeczucia. Wiedziałam, że to niemożliwe. Wieszczki nie istniały. Stara magia dawno zniknęła ze świata, wszelkie ślady zniknęły. Nawet wampiry i czarownice zniknęły w legendach. Byliśmy jednymi z nielicznych, którzy przetrwali ze starego świata, zmiennokształtni, jak nas kiedyś nazywano. Teraz ludzie nazywali nas "wilkołakami" i wykluczali ze społeczeństwa.

Nie, żebyśmy ich potrzebowali. Każda wataha posiadała jakieś zasoby, za które ludzie chętnie płacili. Oni potrzebowali nas bardziej niż my ich.

"Tyr? Wszystko w porządku, kochanie?"

"W porządku, babciu!" zawołałam, wycierając twarz ręcznikiem. Aeria Woodrow była najlepszą babcią, jaką ktokolwiek mógłby mieć, a może po prostu byłam stronnicza. Odkąd moja matka zmarła przy moim narodzeniu, babcia zajęła się moim wychowaniem. Babcia była ciepła, zawsze pachniała suszonymi ziołami lub przyprawami do pieczenia.

"Na zewnątrz, dziewczyno!" zażądał mój ojciec, jego głos był gruby i chrapliwy od snu. "Masz trening, a ja mam pracę."

Wymknęłam się z łazienki, instynktownie kuląc się, gdy przechodził obok mnie. Tata był dobrym człowiekiem—głównie—ale nigdy nie był dla mnie bardzo miły. Nie był agresywny, był po prostu—dystansujący się—myślę, że to właściwe określenie. Wiedziałam dlaczego... Obwiniał mnie za śmierć mojej matki. Byłam tylko dzieckiem, ale on mnie obwiniał, mimo wszystko.

Przeszłam po podłodze i wróciłam do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Rozebrałam się i wpatrzyłam się w swoje odbicie w lustrze, analizując każdy szczegół. Kiedy byłam mała, myślałam, że jestem piękna. Spędzałam godziny, siedząc przy toaletce, przeczesując palcami swoje długie włosy. Babcia nazywała je kameleonowymi. Lśniące i srebrzyste, zmieniające kolor w zależności od oświetlenia.

Kiedy dorastałam, zdałam sobie sprawę, że reszta mojej watahy nie podzielała tych samych odczuć. Nazywali mnie dziwną; nazywali mnie dziwolągiem. Dokuczali mi z powodu moich dziwnych włosów, aż w końcu zaczęłam nosić kapelusze i chusty, żeby je ukryć.

Spojrzałam na zdjęcie na biurku, jedyne, jakie miałam mojej matki. Westchnęłam, przesuwając palcami po maleńkim wizerunku jej twarzy. Wyglądałam jak ona, poza moimi dziwnymi włosami. Była taka młoda, kiedy zmarła; miała tylko dwadzieścia dwa lata. Była martwa prawie tyle samo lat...

Szybko się ubrałam, zakładając wyściełane ubrania sportowe. Najwięcej czasu zajęły mi włosy, które spięłam w niski kok za pomocą tuzina szpilek. Przez jakiś czas nosiłam je w długim warkoczu, ale Violet Hartthorn miała dziwną fascynację szarpaniem za nie podczas treningów, więc zaczęłam je mocno upinać podczas ćwiczeń.

"Tyr, chodź coś zjeść!" zawołała babcia z kuchni, jej głos był przytłumiony przez zamknięte drzwi mojego pokoju.

Byłam w połowie śniadania, kiedy za mną pojawił się tata. "Gotowa na swoje leki?" zapytał szorstko. Zesztywniałam, włosy na moim ciele się zjeżyły, ale skinęłam głową.

Co tydzień, przez prawie dekadę, tata robił mi zastrzyki. Dwa w szyję, dwa w każdy nadgarstek. Wiedziałam, że jeden z zastrzyków to bloker zapachów, drugi był tajemnicą. Zawsze mówił, że to po to, żebym nie stała się słaba jak moja matka. Patrzyłam, jak oczy babci zwężały się, ale milczała, gdy tata otworzył swoje pudełko. "Pamiętaj, nie napinaj się..." rozkazał.

Wypuściłam powietrze, gdy szczypał mnie w kark i wprowadzał igłę. Chociaż przyzwyczaiłam się do tego procesu, nie zmieniało to faktu, że bolało jak diabli. Kiedy skończył, moje kończyny drżały, a ja byłam spocona. "Dobra dziewczynka." mruknął z aprobatą tata, poklepując mnie krótko po głowie, sygnalizując, że skończyliśmy.

Potem zniknął, wracając po schodach jak dym na wietrze. "Czy kiedykolwiek będę na tyle zdrowa, żeby przestać brać te leki?" zapytałam babcię, dłubiąc w resztkach owoców i owsianki.

"Twój ojciec po prostu cię chroni..." prychnęłam z pogardą i pokręciłam głową. Wiedziałam, jaka była prawda; dlaczego używał blokerów zapachów. Pozbawiłam go jego partnerki, a on chciał, żebym była samotna przez resztę życia, tak jak on...

"Spóźnisz się, jeśli będziesz tak siedzieć." ostrzegła babcia. Wyskoczyłam z krzesła, wybiegając za drzwi, zanim zdążyła powiedzieć kolejne słowo.