บทที่ 1053

"ไอ้หลินห่าวหราน มึงไอ้ลูกหมาเอ๊ย กูเสียใจชิบหายที่วันนั้นไม่ได้ซัดมึงให้พิการไปเลย" จางปั้วชี้หน้าหลินห่าวหราน ตะโกนด้วยความเดือดดาล

หลินห่าวหรานก้มหน้างุด จู่ๆ ก็หัวเราะเยาะออกมา แล้วเอ่ยทีละคำว่า "แค่มึงน่ะเหรอ มึงมันเป็นแค่ขี้หมา ต่อให้เก้าฟานมาเอง ตอนนี้ก็คงจบเหมือนพวกมึงนั่นแหละ"

"จริงเหรอ?"...