ลุงหวังรู้สึกเจ็บปวดและขมขื่นในใจอีกครั้งเมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนล้าของหลินซือหมาน

คราวนี้ลุงหวังไม่เพียงไม่ดึงมือกลับ แต่ยังยื่นมืออีกข้างออกไปด้วย

ลุงหวังกุมมือเล็กๆ ของหลินซือหมานไว้ในอุ้งมือทั้งสองข้างอย่างแน่นหนา โดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไร เขาเชื่อว่าหลินซือหมานสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เขามีต่อ...