Rozdział 5.

Betty's POV

Spoglądam na twarz Kaia i zaczynam się martwić. Nie mogę tego zrobić, bo zobaczą całą paletę siniaków na moim ciele, a jeśli przyjrzą się bliżej, zobaczą wszystkie blizny, które mam.

Nie mogę tego zrobić! Bez względu na to, jak bardzo im ufam, nie mogę ich wciągnąć w ten bałagan. I nie chcę ich stracić. Jeśli to zobaczą, pomyślą, że jestem odrażająca i nie będą chcieli być ze mną.

Nie mogę stracić jedynych ludzi, których uważam za rodzinę. Nie pozwolę, żeby Victor i Margarethe mi to również odebrali. Kai patrzył na mnie, jakby próbował czytać mnie jak otwartą książkę.

Potem powiedział stanowczym głosem: "Nie chcę słyszeć żadnych wymówek, Króliczku, zdejmij to teraz! Czy potrzebujesz, żebym ci pomógł to zdjąć?" Patrzę na niego i próbuję znaleźć wymówkę, żeby zatrzymać na sobie moją bluzę.

"Kai, możesz po prostu ustawić to prosto, podczas gdy ja zatrzymam na sobie bluzę! Mam na sobie tylko sportowy stanik i bardzo się wstydzę swojego ciała!" Próbowałam utrzymać mocny głos, ale wyszło to bardziej jak szept.

Naprawdę wstydzę się swojego ciała, czuję się odrażająca we własnym ciele i nie chcę ich stracić z tego powodu.

"Betty, nie mogę dobrze złapać, żeby to ustawić z bluzą na sobie, a wszyscy tutaj widzieli dziewczynę w sportowym staniku wcześniej, sportowy stanik ma nawet więcej zakrycia niż góra od bikini, więc nie ma się czym martwić. Jesteśmy jak rodzina, wiesz, że nie musisz się wstydzić przy nas. Więc albo zdejmiesz tę bluzę, albo ja to zrobię!" Kai powiedział to, powoli podchodząc do mnie i chwytając dół mojej bluzy, gotowy, by ją zdjąć.

Patrzę mu w oczy i widzę, że jest bardzo poważny. No cóż, te więzi rodzinne, które miałam z nimi, były dobre, dopóki trwały!

Potem patrzę na jego ręce trzymające moją bluzę, wzdycham lekko, zanim spojrzę z powrotem w jego oczy, "proszę, bądź ostrożny z moim lewym ramieniem i modlę się, żebyś mnie nie zostawił po tym, co zobaczysz" szepczę wystarczająco głośno, żeby tylko Kai to usłyszał.

Kiedy usłyszał, co powiedziałam, widziałam, że jego oczy wypełniają się jeszcze większym niepokojem i troską. Poprawił swoją postawę przede mną, zanim powoli zaczął zdejmować moją bluzę, zaczynając od prawego ramienia, żeby mógł ją zdjąć przez głowę, zanim ostrożnie wyciągnie moje lewe ramię z bluzy.

Kiedy zaczął wyciągać najpierw moje prawe ramię, szybko zakryłam nim brzuch, jak najlepiej mogłam. Zaczęłam słyszeć westchnienia od Sebastiana, Christiana, Axela, Silasa i Sofii.

Kiedy bluza była zdjęta i Kai dobrze mnie zobaczył stojącą tam w dresach i sportowym staniku, zakrył usta, robiąc krok do tyłu.

Nie mogłam znieść spojrzeń, które wszyscy mi rzucali, więc patrzyłam w podłogę. Czuję się tak zawstydzona swoim ciałem, widać wszystkie moje kości wystające, można policzyć moje żebra przez skórę.

Jestem tak chuda, że Kai mógłby mnie objąć w talii, gdyby chciał, a jego palce dotykałyby się nawzajem. Moja skóra jest pełna siniaków w różnych kolorach i kształtach.

Mam wielki odcisk dłoni na szyi, gdzie Victor próbował mnie dusić wczoraj. Widać nawet wyryte słowo na dolnej części brzucha mówiące "dziwka", pewnie teraz będą mnie nazywać kurwą, myśląc, że się puszczam.

Cisza mnie zabija, więc podnoszę wzrok, aby spojrzeć na ich twarze, spodziewając się zobaczyć ich obrzydzone spojrzenia, ale nie byłam w stanie mentalnie przygotować się na to, co zobaczyłam.

Silas i Sofia stali tam z rękami na ustach, a łzy płynęły im po twarzach. Axel, Sebastian i Christian stali tam z opadniętymi szczękami, a łzy groziły im spadnięciem, ale udało im się je powstrzymać.

Potem spojrzałam na Kaia, jego spojrzenie złamało mi serce, chłopak, którego uważam za brata, patrzył na mnie z taką złością, że nie mogłam powstrzymać jęku, który wydobył się z moich ust.

Mój brat był zły, był wściekły na mnie, jestem pewna, że jest tak rozczarowany, że nie potrafiłam się obronić. Wszyscy nauczyli mnie samoobrony, nauczyli mnie obsługi broni i każdego rodzaju broni.

Ale nie byłam w stanie użyć żadnej z tych umiejętności przeciwko moim tak zwanym rodzicom, ponieważ mała dziewczynka we mnie wierzy, że oni nadejdą i pokochają mnie. Wiem, że mówię sobie, że to się nie stanie i muszę się od nich uwolnić, ale to trudne, ponieważ to oni powinni mnie kochać.

Patrzę na swoje stopy, trzymając prawą rękę na brzuchu, próbując ukryć słowo "dziwka" tam.

Nagle widzę rękę w polu widzenia i drgnęłam. Cholera, drgnęłam, gdy mój brat próbował podnieść moją brodę. Patrzę mu w oczy i widzę ból. Czuję się tak źle.

Nie boję się Kaia, to mój brat, do cholery. "Przepraszam, Kai, nie chciałam drgnąć!" powiedziałam z tak wielkim żalem w głosie, jestem tak blisko załamania! Nigdy nie chciałam nikogo zranić!

"Kai, przepraszam, przepraszam" zaczęłam płakać, powtarzając to w kółko. "Kai, przepraszam, przepraszam, wiem, że wyglądam okropnie, wiem, że myślisz, że wyglądam okropnie! Przepraszam!" powiedziałam, gdy moje kolana się poddały.