Sztuczka

[Rosco’s POV]

„Jestem.”

Słowa Denali są mocne i wyraźne, mimo że w jej oczach błyszczą niewypłakane łzy i strach.

„Jak?” syczę, gdy Francine opuszcza pokój. „Wszyscy wiedzą…”

„To, co mój ojciec chce, żeby wiedzieli,” kończy za mnie Denali, ciągnąc za podartą tkaninę wokół siebie, próbując się zakr...