Rozdział 1

Anielska muzyka grała w głośnikach wokół stada. Pochodnie były zapalone wzdłuż ulic, a księżyc świecił jasno pośrodku nieba.

Cień padł na skraj, gdy zaczęła się formować krwawa luna, a kiedy całkowicie się połączy, będzie czas, a później, gdy krwawa luna zacznie się rozdzielać, róg zabrzmi – oznaczając, że Polowanie się rozpoczęło.

„Czy jesteś zdenerwowana?” zapytała mnie moja młodsza siostra, Matylda.

„Hazel nie jest zdenerwowana, kochanie, to zaszczyt. Taki, który ty też możesz doświadczyć za kilka lat, jeśli będziesz miała szczęście.”

Przesunęłam się na łóżku i stłumiłam rosnącą złość wobec mojej matki.

Spojrzałam w pełne nadziei oczy Matyldy i ujęłam jej malutki podbródek.

„Mam nadzieję, że nigdy tego nie doświadczysz,” powiedziałam i spojrzałam gniewnie na matkę, gdy odwróciłam głowę.

Jeśli kobieta nie miała swojego partnera do osiemnastego roku życia, była wolontariuszką do Polowania. To nie był jej wybór, ale jakoś, przez wieki, gdy ta tradycja była żywa, młode dziewczyny były prane mózgiem, aby widzieć to jako zaszczyt.

Jeśli byłyśmy niezamężne, nasze imiona automatycznie trafiały do Kielicha Wyboru, z którego później ringleader wyciągał los. Nazwa zawsze mnie zastanawiała, Kielich Wyboru, to było ironiczne, bo nie miałyśmy żadnego wyboru.

Nigdy nie zobaczysz rodzica bardziej dumnego niż wtedy, gdy czytane są imiona ich córek.

Oślepiająca radość w ich oczach, gdy widzą swoje dziewczyny zabierane, wrzucane do ciężarówki i wywożone ze stada. Rzadko kiedy były widziane ponownie, ale ich nieobecność była traktowana jako dobry znak.

„Jesteś gotowa, kochanie,” moja matka delikatnie pogładziła moje ramiona.

Podeszła i chwyciła białą sukienkę pod spodem. To ledwie była sukienka, wyglądała jak koszula nocna, ale cieńsza i bardziej odsłaniająca.

Cienkie ramiączka wciskały się w moje ramiona, moja skóra zaczerwieniła się, gdy mój biust był za duży na rozmiar, który kupiła moja matka. Nie wolno nam było nosić biustonoszy, nasze nogi musiały być odsłonięte, a żadnych butów ani skarpetek nie było dozwolone.

Musieliśmy być jak najbardziej nagie, zawstydzone i poniżone do głębi, zanim dotarłyśmy do domu.

Świadczyłam rytuał Kielicha więcej niż raz w życiu i za każdym razem były czynniki, które nigdy się nie zmieniały; Dziewczyny były ustawione obok siebie, ich ręce splecione za plecami, aby dać dobry przegląd ich ciał, ich włosy opadały w warkoczach – jeden lub dwa – na plecy, ale nigdy nie mogły zakrywać piersi ani twarzy. Kiedy imię dziewczyny było wywoływane, miała wyjść bez mówienia – ani jednego słowa ani dźwięku, poza subtelnym wydechem między jej oczyszczonymi wargami. Były oceniane przez Lady Hale, która następnie klasyfikowała dziewczyny od 1 do 10.

Rzadko zdarzało się, aby dziewczyna otrzymała ocenę poniżej 3.

Widzisz, aby dostać poniżej 3, musiałabyś być słabą jak piekło omega bez żadnych odkupieńczych cech i być uważaną za nic więcej niż stratę miejsca. Albo musiałabyś być bez wilka; mój żołądek się skręcał, ponieważ jedna z dziewcząt dzisiejszej nocy jeszcze nie miała swojego wilka i to nie zdarzyło się od ponad wieku. Ci, którzy otrzymali ocenę trzy i poniżej, byli zabronieni od uczestnictwa w Polowaniu, byli odrzuceni i często wykluczani przez swoje stada i rodziny jako wynik wstydu.

Kiedy mówię, że to są te szczęśliwe...

Pozostałe, te które dostały oceny od 4 wzwyż, są zawiązywane na oczy, ich ręce są związane i są prowadzone do ciężarówki, która później wywiezie je.

Przerażająca część dla mnie nie była ceremonia, wiedziałam, co się dzieje na ceremonii, bałam się tego, co się dzieje po tym, gdy ciężarówka odjeżdża i dziewczyny są wyładowane w domu. Jak to jest spotkać Alfę, który ma je polować, gdy dostają ten pierwszy węs i wszystko inne, co znały przez całe życie, staje się nieistotne. Wszystko dla przyjemności Alfów. Nikt nie wiedział, co się tam dzieje, ponieważ nigdy nie wolno było o tym słyszeć, dziewczyny, które odchodzą, nie wracają.

„Chodźmy,” powiedziała mama, wyciągając rękę. Spojrzałam ostatni raz w lustro, moje dłonie lekko drżały po bokach, a palce u stóp naciskały na zimną podłogę.

„Pewnie,” zignorowałam jej rękę i wyszłam z domu.

Zatrzymałam się na schodach prowadzących z ogrodu i patrzyłam na rzędy dziewcząt maszerujących w stronę klifu. Ilość białych sukienek i odsłoniętych ciał była prawie przerażająca... wyglądały jak duchy nawiedzające ulice, ale były szczęśliwe. Ja byłam przerażona. Wiedziałam, że nie czeka nas żadna bajka z wszechmocnym alfą; to było piekło, gdzie rządzili mężczyźni, a my podążaliśmy za nimi. Jeśli jako wybrana partnerka nie posłuchałaś... nie było żadnych zasad dla alf i ich ofiar po zakończeniu polowania.

Zrobiłam krok, gotowa zejść trzy stopnie schodów i dołączyć do dziewcząt, kiedy zatrzymała mnie mała ręka chwytająca moje ramię. Odwróciłam się i spojrzałam w oczy mojej siostry. Kucnęłam przed nią i poprawiłam jej kwiecisty sweterek, zanim ją przytuliłam.

„Nie chcę, żebyś szła,” wyszeptała tak, że tylko ja mogłam ją usłyszeć. Gdyby ktoś ją usłyszał, uznano by to za brak szacunku, powinna być szczęśliwa za mnie, ale na szczęście moja siostra słuchała mnie bardziej niż rodziców przez te lata.

„Wiem, kochanie, ale muszę. Obiecuję, że będę w porządku.”

Pierwsza łza spłynęła z jej oka.

„Czy wrócisz do mnie?”

Ścisnęłam jej ramiona i przełknęłam palący guzek w gardle. Jak mam jej powiedzieć, że to już nie zależy ode mnie?

„Pamiętasz, kiedy obiecałam, że nigdy cię nie okłamię?” Pokiwała głową i wytarła czerwony nos, więc kontynuowałam: „Nie wiem, czy mogę wrócić do ciebie, ale obiecuję, że zawsze będę o tobie myśleć i zrobię wszystko, co mogę, żeby cię odwiedzić. Czy to wystarczy?”

Widząc, jak próbowała się uśmiechać przez łzy, złamało mi serce, że nie mogłam zabrać jej do środka i zamknąć drzwi, obiecując, że nigdy nie odejdę.

Nigdy w życiu nie pragnęłam partnera ani mężczyzny, ale teraz trochę żałowałam, że nie spotkałam swojego partnera tutaj, bo wtedy nie musiałabym odchodzić.

„Tak,” wyszeptała.

„Chodźmy,” powiedziała Trixy, stojąc na przedzie mojego umysłu.

---

Miejsce, gdzie odbywa się rytuał, zawsze było takie samo. To skraj góry otoczony lasem, z widokiem na watahę. Kamienie pod naszymi stopami miały rzekomo wyciągać wszelkie nieczystości, zanim dotrzemy na szczyt góry.

Zawsze przewracałam oczami, kiedy dziewczyny krwawiły na kamieniach, idąc tą ścieżką – uśmiechały się i wyglądały na zafascynowane śladem krwi za sobą. Jednak idąc próbami osobiście, czułam każdy ostry kamień pod stopami i wbijałam paznokcie w dłonie, żeby nie warczeć.

Szłyśmy po okręgu; nasze stopy były pokryte krwią, a im więcej krwawiłaś, tym więcej grzechów popełniłaś, które musiały być oczyszczone. Najwyraźniej popełniłam wiele grzechów w tym życiu. Warknęłam i starałam się nie myśleć o bólu.

Mchy na skałach wokół nas były wilgotne po wczorajszym deszczu, a chłodne podmuchy wiatru przeszywały moją skórę jak żyletki. Jestem wilkołakiem i nie marznę łatwo, ale nie jadłam od dwóch dni, więc zarówno mój wilk, jak i ja byliśmy słabi i nie w najlepszej formie. Mówią, że te dwa dni postu są po to, żebyśmy wyglądali jak najchudziej i najatrakcyjniej, ale ja mówię, że to po to, żebyśmy byli słabi, zmęczeni i ulegli dla Alf.

„Czy możesz uwierzyć, że to nasza kolej?” zaśpiewała Iliana, przeciągając palce przez warkocz.

„Nie, naprawdę nie mogę,” odpowiedziałam.

Wbiłam paznokcie w dłonie, żeby przekierować ból, który przeszywał moje ciało. Nikt tutaj nie mógł zobaczyć, że drżę lub jestem zimna, to również byłoby postrzegane jako słabość, a wszystko, co zrobię, aby przynieść wstyd sobie, będzie również odbijać się na mojej rodzinie. Nie mogłam tego zrobić im – zwłaszcza mojej siostrze, która najbardziej cierpiałaby z powodu odwrócenia się wszystkich od niej. Wszystkie jej przyjaciółki miałyby zakaz rozmawiania z nią, a nawet bawienia się z nią. Żaden chłopak nie spojrzałby na nią, gdyby dorosła, a nasza rodzina byłaby na zawsze napiętnowana.