Rozdział 229: Penny

Budzę się w ciszy.

Przez chwilę zapominam, gdzie jestem. Nieznany sufit, sposób, w jaki promienie słońca przesączają się przez zasłony w delikatnych, szarych smugach. Potem uderza mnie to jak cegła w klatkę piersiową.

Łóżko Boomera.

Nie Ashera.

Ból w moich żebrach nie pochodzi od kontuzji – to b...