Rozdział 125

Perspektywa Liny

Delikatny głos wyrwał mnie z głębin nieświadomości, miękki i melodyjny jak dzwonki wietrzne na wiosennym wietrze. Gdy świadomość powoli wracała, zdałam sobie sprawę, że leżę na niesamowicie miękkiej trawie pod niebem, które nie miało ani słońca, ani księżyca, ale świeciło własnym e...