Rozdział 84

Zatrzymuję się przed jego drzwiami dłużej, niż powinienem, z dłońmi wciśniętymi w kieszenie, mówiąc sobie, żeby zapukać, ale ani drgnę. W końcu zmuszam się, unoszę rękę, stukam w drewno i czekam. Przez chwilę jest cisza, potem słychać stłumiony szelest ruchu wewnątrz, jakby nie spodziewał się mnie i...