Rozdział dwudziesty dziewiąty

Z perspektywy Sophii

Zarumieniona wybiegłam z kuchni i pospiesznie udałam się do swojego pokoju. Gdy tylko weszłam do środka, oparłam się plecami o drzwi i uśmiechałam się jak głupia. Nie mogę uwierzyć, że w końcu pocałowałam jednego z moich przyjaciół. Na początku myślałam, że umrę z wrażenia, jak...