Rozdział 1

• • • Punkt widzenia Layli * * *

Właśnie przeprowadziliśmy się do nowego domu naprzeciwko klubu motocyklowego Wilków w Sapulpa, Oklahoma. Nie chciałam się przeprowadzać — nikt mnie jednak o zdanie nie pytał. Łatwiej jest po prostu się z tym pogodzić, pozwolić im myśleć, że jestem jakimś głupim dzieciakiem, któremu wszystko jedno.

Moja mama ma teraz nowego chłopaka i wydaje się być całkiem w porządku, chyba. Nie wchodzę z nim w interakcje zbytnio; trzymam dystans, jak zawsze.

Dwa lata temu mój tata zginął, chroniąc żonę prezesa Spirit MC podczas nieudanej akcji rywalizującego klubu. Stał tuż obok mnie i mojej matki chrzestnej, kiedy to się stało, osłaniając nas swoim ciałem. Dwie kule trafiły go w plecy i odszedł.

Nie jestem zła, że ją uratował — to moja matka chrzestna, a jej strata by mnie zniszczyła. Ale tęsknię za nim każdego dnia. To nie znaczy, że wymieniłabym czyjeś życie na jego powrót. Życie tak nie działa.

Podjeżdżam do domu na moim motocyklu, niski warkot silnika przecina cichą ulicę. Dom to trzykondygnacyjny budynek, który wymaga remontu, z łuszczącą się białą farbą i wyblakłymi niebieskimi obramowaniami. Oczywiście, mama wybrała miejsce, które trzeba naprawić. Może być ładny, kiedy zostanie wyremontowany, ale ja nie zamierzam kiwnąć palcem. Mam swoje plany i tylko kilka tygodni, żeby je zrealizować.

Piwniczne mieszkanie jest moje — moja własna przestrzeń, oddzielona od chaosu głównego domu, w którym mieszkają mama, jej chłopak i trzej młodsi bracia. Mam starszego brata, Ghosta, ale tata wysłał go gdzieś, kiedy byłam mała, z powodów, których nikt nigdy nie wyjaśnił.

Byliśmy blisko, kiedy tata żył, ale teraz? Ledwo od niego słyszę.

Biorę głęboki oddech, wciąż siedząc na motocyklu, i spoglądam na drugą stronę ulicy. Klub Wilków wygląda tam, jak rozległa chata z bali, która kiedyś była hotelem, przekształconym teraz w ich surową siedzibę. Kto pomyślał, że ładny hotel powinien być w takim mieście jak Sapulpa, to dla mnie zagadka. To miejsce to dziura, nie żadne turystyczne miejsce.

Faceci z klubu już się na mnie gapią, ich oczy śledzą mnie z werandy. Trzymam kask na głowie, na którym widnieje napis „Lód” w głębokim fioletowym i srebrnym kolorze, błyszczący w słońcu. Dostałam ten pseudonim, bo moje włosy zawsze miały biały, srebrzysty kolor, a radzenie sobie z nimi czterema uczyniło mnie zimną i sarkastyczną. Nie lubię większości ludzi. Cholera, nie możesz nawet ufać własnej matce.

Jestem ubrana w niebieskie dżinsy, czarną koszulkę na ramiączkach, skórzaną kurtkę i buty, gotowa na cokolwiek, co przyniesie ten dzień. Moja 9mm jest schowana w kaburze wewnątrz kurtki, a noże mam pochowane w kilku miejscach. Pijani motocykliści myślą, że mogą złapać kogo chcą i ujdzie im to na sucho — nie ze mną. Nauczyłam się bronić w trudny sposób.

„Layla, twoje rzeczy są już w twoim mieszkaniu na dole,” mówi mama, nawet nie podnosząc wzroku od tego, co rozpakowuje.

„Okej, dzięki,” odpowiadam, zmuszając się do uprzejmości. „Potrzebujecie pomocy?” Nie chcę pomagać, ale pytam, bo tak wypada, nie dlatego, że mi zależy.

„Nie, mamy to pod kontrolą,” mówi, lekceważąc mnie.

Wiedziałam, że tak powie. Nie lubi mnie za bardzo — jestem najstarsza z jej czworga dzieci, a ona zawsze rozpieszczała młodszych trzech: Travisa i Thomasa, 16-letnie bliźniaki, oraz Seana, który ma 15 lat. Są rozpuszczeni do granic możliwości, zawsze tacy byli. Ghost, mój najstarszy brat, jak wspomniałam, jest o 10 lat starszy ode mnie i gdzieś w wojsku.

Mama nie była zbyt często w domu, kiedy byłam młodsza. Znikała na miesiące, a potem pojawiała się znikąd z jednym czy dwoma dziećmi, twierdząc, że są taty. Rok po bliźniakach urodziła Seana. Jakby znikała na czas ciąży, a potem wracała, kiedy dzieci już były urodzone, wrzucając je w nasze życie, jakby nic się nie stało.

Zdejmuję kask, gdy rozmawiamy, pozwalając, by moje srebrne włosy opadły. Po drugiej stronie ulicy jeden z facetów z klubu mruczy: „Co do cholery, to dziewczyna.” Idioci. Jakby moja sylwetka tego nie zdradzała. Inny głos, bardziej szorstki, dodaje: „Będzie z nią kłopot. Lepiej trzymać się z daleka.”

Moja rodzina nie broni mnie. Nigdy tego nie robią. Odkąd tata umarł, musiałam radzić sobie sama. Dla nich jestem jakąś daleką kuzynką, którą tolerują, nie siostrą ani córką. Obracam się, żeby zobaczyć, kto mówi, i zauważam prezesa Wilków rozmawiającego z nowym chłopakiem mamy. Nawet on nie mówi ani słowa w mojej obronie. Bóg jeden wie, jakie kłamstwa mama mu o mnie naopowiadała.

Pierwsze ostrzeżenie, pomyślałam, patrząc na nich gniewnie, zanim ruszyłam w stronę domu i zeszłam schodami do mojego mieszkania.

Drzwi do piwnicy są liche, tani kawałek drewna, który będę musiała wymienić, jak tylko dostanę dostęp do pieniędzy, które zostawił mi tata. Samo mieszkanie nie jest złe. To nie jest jakaś wilgotna, pleśniowa piwnica — są duże okna, około metr na półtora, wpuszczające dużo światła. Mogę zawiesić moje zasłony i uczynić je swoim. Wchodzę do salonu i zaczynam otwierać okna wychodzące na ulicę, delikatny szum głosów z klubu dociera do mnie.

Prezes teraz rozmawia z moimi braćmi, coś o rekrutowaniu do MC. Dobrze dla nich. Nie obchodzi mnie, czy widzą, że się krzątam; jeszcze nie znalazłam moich zasłon i nie zamierzam się tym martwić.

Już rozpakowałam kuchnię i połowę mojej sypialni. Cztery pudła stoją w rogu: jedno z napisem „salon”, jedno „łazienka” i dwa oznaczone „pokój artystyczny”. Otwieram pudło z salonu i znajduję moje zasłony, zegar na ścianie pokazuje trochę po południu. Mam mnóstwo czasu, żeby wyskoczyć do sklepu po jedzenie, zanim zrobi się późno.

Postanowiłam zrobić przerwę i właśnie to zrobić. Chwyciłam klucze i ruszyłam do mojej Harleya, jej chrom błyszczał w południowym słońcu. Motocykl zaryczał pod moim ciałem. Przemierzając ulice małego miasteczka Sapulpa, wiatr smagał moją skórzaną kurtkę, pozwoliłam myślom wędrować. Miasteczko było tak nudne, jak się spodziewałam — wyblakłe witryny sklepowe, kilka barów i niewiele więcej.

Nagle, kątem oka, zauważyłam znajomą postać na chodniku. Wysoki, szerokie ramiona, z siwą brodą i znoszoną skórzaną kamizelką.

Wujek Rick? Pokręciłam głową, moje srebrne włosy łopotały na wietrze. Nie ma mowy. Nie widziałam go od ósmego roku życia, od kiedy tata wysłał Ghosta z powodu, którego nikt nigdy nie wyjaśnił. Muszę widzieć duchy przeszłości, której ledwo pamiętam.

Odsunęłam tę myśl i jechałam dalej, aż dotarłam na parking Walmartu, asfalt błyszczał w upale Oklahomy. Zatrzymałam się blisko wejścia, kopnęłam stopkę i wyłączyłam silnik. Ledwo zsiadłam z motocykla, kiedy za mną wjechała stara czarna ciężarówka, jej opony chrzęściły na luźnym żwirze.

Mój żołądek skręcił się, kiedy rozpoznałam wgnieciony błotnik i wyblakłą naklejkę Spirit MC na tylnej klapie. To była ciężarówka wujka Ricka. Więc jednak nie wyobrażałam sobie tego.

Zdjęłam kask, pozwalając włosom opaść na ramiona, i obserwowałam, jak wujek Rick wysiada z ciężarówki. Wyglądał starzej, niż go pamiętałam, ale jego obecność nadal niosła tę cichą siłę, której trzymałam się jako dziecko. Zanim zdążyłam przetworzyć, co się dzieje, szedł już w moją stronę, jego buty szurały po chodniku.

„Wujku Rick?” zapytałam. „Co tu robisz? Myślałam, że nie chcesz mieć z nami nic wspólnego.”

Jego twarz złagodniała, ale w jego oczach było coś ciężkiego i niewypowiedzianego. „To nieprawda, księżniczko,” powiedział. Sięgnął do ciężarówki i wyciągnął elegancki czarny laptop i tani telefon na kartę, podając mi je. „Mam dla ciebie plik do przeczytania. Jest na tym laptopie — zabezpieczony, żeby nikt inny nie mógł się do niego dostać. I weź ten telefon. Nie pozwól, żeby twoja mama go zobaczyła, Layla. Nie miała prawa zabrać was, a ten laptop wyjaśni dlaczego. Kocham cię, słyszysz? Zawsze cię kochałem. Będę pisał do ciebie codziennie, żeby sprawdzić, co u ciebie, a ty dzwoń do mnie, kiedy tylko będziesz mnie potrzebować. Jeśli będziesz w tarapatach, wyślij hasło „jednorożec”, a znajdę cię, gdziekolwiek będziesz.”

Patrzyłam na niego zdezorientowana. Moje palce zacisnęły się na laptopie i telefonie. „Też cię kocham, wujku,” wykrztusiłam. „Będę się meldować i dam znać, jeśli będę w tarapatach.”

„Też cię kocham, wujku. Będę się meldować i dam znać, jeśli będę w tarapatach.” Przytulił mnie, a potem odszedł. Cóż, to było krótkie, chyba jest zajęty.

Wsiadł z powrotem do swojej ciężarówki i odjechał.