Rozdział trzydziesty drugi

Wstałam i dyskretnie podeszłam do taty. Nie patrzyłam przed siebie i przypadkowo wpadłam na kogoś.

"O mój Boże! Przepraszam," powiedziałam, nie podnosząc wzroku.

"Nic się nie stało, nie przejmuj się!" odpowiedziała osoba i odeszła. Spojrzałam na oddalającą się postać, było w niej coś znajomego, al...