Rozdział 1

TEMPLAR P.O.V

JESZCZE jeden krok. Jeszcze jeden ostatni krok i będę poza terytorium watahy Greenrock.

Prawdziwe pytanie brzmi: czy naprawdę chcę zrobić ten ostatni krok?

Mieszkałem na tej ziemi przez ostatnie piętnaście lat. Życie było dobre... dopóki moi rodzice nie zginęli. Miałem tylko pięć lat, kiedy to się stało. Nasza wataha została zaatakowana przez Łotrów. Mój ojciec, Beta, wykonał swoje obowiązki i poszedł chronić watahę. Dobrze pamiętam słowa pocieszenia mojej matki. Powiedziała mi, że wszystko będzie dobrze i że tata wróci, ale to było zanim znak na jej szyi zniknął. Po jego zniknięciu wbiegła na pole bitwy i już nie wróciła. Później dowiedziałem się, że zabiła się z rozpaczy po stracie swojego partnera. Widziałem jej ciało; nóż w jej gardle.

Mój brat, siostra i ja zostaliśmy adoptowani przez siostrę mojego ojca, Teresę, i jej partnera, Allana, niedługo po śmierci naszych rodziców. Tytuł Bety został wtedy przekazany Allanowi po śmierci mojego ojca. Nasza rodzina zawsze była drugą najsilniejszą i tak pozostało; utrzymując nas jako rodzinę beta w watahie.

Ale utrzymanie pozycji mojej rodziny było najmniejszym z moich problemów. Wszystko zaczęło się w moje 13. urodziny. Mając dwoje rodziców wilkołaków, oczekiwano, że przemienię się w swoje 13. urodziny. Moja siostra Trudy i mój brat Terence przemienili się, gdy skończyli 13 lat. Cholera, wszyscy, których znałem, przemienili się w swoje 13. urodziny. A ja? HA! Nie przemieniłem się. Ani w 14., ani w 15. urodziny.

W wyniku nieprzemienienia się w wieku 13 lat zostałem oznaczony jako przegrany, dziwak i słabeusz watahy. To była zdecydowanie nagła zmiana dla mnie; nie mając nikogo.

Trudy była ode mnie starsza o trzy lata i nigdy mnie nie lubiła. Choć byłyśmy siostrami, nie wyglądałyśmy podobnie. Podczas gdy miałem ciemnobrązowe włosy, jej włosy były ciemno blond. Jej oczy były zielone, podczas gdy moje były brązowe. Nic dziwnego, że uważała, że nie pasuję do jej wyobrażenia o idealnej rodzinie. Kiedy wszyscy zaczęli się z nią zgadzać, była bardziej niż szczęśliwa.

Terence, paw, był ode mnie starszy o rok. On i jego kumple połączyli siły, aby mnie dręczyć. W rzeczywistości, nawet dawał im wskazówki, jak lepiej mnie dręczyć.

Mój brat i siostra byli jedyną rodziną, jaką miałem po śmierci rodziców, ale nigdy nie uważali mnie za swoją siostrę. Byłem dodatkiem.

Moja najlepsza przyjaciółka Abby szybko stała się moją byłą najlepszą przyjaciółką. Jej słowa, nie moje.

Mój nowy ojciec i człowiek, który mnie adoptował, wstydził się mnie. Byłem obrazą dla jego silnej rodziny. Moja nowa matka, siostra mojego prawdziwego ojca, zgodziła się z nim bez walki. Szybko zostałem wyrzucony z domu i zmuszony do spania w garażu. Nie otrzymywałem żadnych korzyści finansowych poza opłatami za szkołę, więc pracowałem w lokalnej bibliotece, aby zarobić dodatkowe pieniądze. Pożyczano mi tylko stare ubrania Trudy do noszenia.

Jedynym powodem, dla którego mogłem przebywać w domu watahy, było gotowanie, sprzątanie ich pokoi, mycie naczyń, pranie ich ubrań, uzupełnianie ich notatek i lista ciągnie się dalej... Nie miałem wyboru; to był rozkaz Alfy.

Alfa watahy Greenrock, Alfa Ron, nienawidzi mnie. Uważa mnie za przekleństwo dla swojej watahy, a jego syn, Everett Green, nie mógł się z tym mniej zgodzić.

Everett Green, najlepszy przyjaciel mojego brata i następca Alfy watahy, był największym dręczycielem. Bycie następcą oznaczało dla niego, że w swoje 16. urodziny przejmie watahę jako Alfa od swojego ojca. Ale przysięgam, że mógłby napisać własną serię książek o tym, jak dręczyć kogoś. Jego jedynym celem w życiu było zrujnowanie mojego. Wszyscy w watahcie traktowali go jak Boga.

Ten nosorożec! Nienawidzę go. Jest jednym z głównych powodów, dla których opuszczam swoją watahę. Życie pod rządami jego ojca było piekłem. Mogłem tylko sobie wyobrazić, jak będzie, gdy Rett przejmie władzę jako Alfa; co nastąpi za dwa miesiące. Już teraz współczuję dziewczynie, którą odkryje jako swoją partnerkę.

Partnerzy; każdy wilk ma jednego. Dopiero w nasze 16. urodziny wilk dowie się, kto jest dla niego przeznaczony. Partner to jedna osoba, która będzie cię kochać bezwarunkowo. To najlepsza rzecz w byciu wilkołakiem, wielkie błogosławieństwo od Bogini Księżyca dla naszego rodzaju.

W naszej krainie każda wataha buduje świątynie dla Bogini. Czcimy ją. Każda wataha ma obowiązek chronić świątynię. Wiele włóczęgów przychodzi do naszej watahy i próbuje zabrać srebrną statuę, którą zrobiliśmy na jej podobieństwo, oraz inne skarby znajdujące się w świątyni. Dla Twojej wiadomości, wilkołaki są odporne na srebro.

Bycie wilkołakiem, to jest to, co się liczy na końcu. Ja nie jestem wilkiem, jestem tylko człowiekiem.

Wczoraj miałem piętnaste urodziny. Nikt nawet nie pamiętał, że to były moje urodziny, i byłem z tego zadowolony. Zamiast rzucania we mnie jajkami i piłkami, ojciec wychłostał mnie paskiem za to, że nie wyprasowałem jego koszuli. Trudy i matka dorzuciły swoje krzyki. Nikt nie widział, jak płakałem. Nikt nie widział, jak patrzyłem na księżyc na zewnątrz, czekając na przemianę.

Nie mam nikogo przy sobie, żadnej rodziny, żadnych przyjaciół, żadnego partnera, nawet swojego wilka. Może naprawdę jestem przeklęty. Zawsze się zastanawiałem, czy moi biologiczni rodzice traktowaliby mnie tak samo. Czy oni również uznaliby mnie za bezwartościowego? Nie wiem nawet, dlaczego jeszcze nie jestem wilkiem? Nie mam odpowiedzi na żadne z moich pytań.

Ostatnia noc była dla mnie nie do zniesienia. Sama myśl o kontynuowaniu życia jak niewolnik przez kolejny rok, a może i na zawsze, przerażała mnie. Płakałem, aż zasnąłem.

W snach czułem to. Czułem kogoś prawdziwego. Mówili głębokim głosem, radząc mi, abym poszukał odpowiedzi na moje pytania. I zdałem sobie sprawę, że nigdy ich nie znajdę, jeśli będę nadal niewolnikiem swojej watahy.

Obudziłem się o trzeciej nad ranem, spakowałem kilka ubrań i wszystkie pieniądze, jakie miałem, do plecaka. Ubrałem swoje zwykłe ciemne dżinsy, które pasowały do mojego bezkształtnego ciała, założyłem białą koszulkę i napisałem tylko krótką notkę pożegnalną. Notka była tylko po to, żeby wiedzieli, że odszedłem z własnej woli. Obiecałem sobie, że nie odwrócę się, dopóki nie przekroczę granicy terytorium watahy, i jak dotąd dotrzymałem obietnicy.

Więc oto jestem, stojąc na granicy terytorium watahy Greenrock, jeden krok od uwolnienia się z tego piekła. Nie wiem, co życie ma dla mnie w zanadrzu. Czy będzie lepsze, czy gorsze? Ale nigdy się nie dowiem, stojąc tutaj, gdzie ostatnia zielona flaga oznacza koniec terytorium watahy Greenrock.

Przede mną widziałem żółtą flagę, oznaczającą początek terytorium watahy Silverstar; naszej sąsiedniej watahy na północy. Żaden wilk nie może przekroczyć terytorium watahy, chyba że otrzymał na to zgodę od jej Alfy. Ale wiesz co? Ja nie jestem wilkiem. Jestem człowiekiem, a ludzie nie żyją w watahach.

I tak, zrobiłem ten ostatni krok i wyszedłem z terytorium Greenrock.

„W końcu, to twoja szansa; żyj swoim życiem, Templar” powiedziałem do siebie na zachętę i zacząłem iść w kierunku nowego życia.

Sprawdziłem czas, było już szósta. Chodziłem przez ostatnie dwie godziny. Może już zauważyli, że mnie brakuje…

„Nie myśl o tym piekle, z którego wyszedłeś, Templar. Nowe życie, pamiętasz?” ostrzegałem siebie, nie pozwalając myślom kontynuować.

Nie wiedziałem, gdzie jestem na tym nowym terytorium i nie martwiłem się. Nawet gdyby jakieś wilki mnie zobaczyły, nie zabiłyby mnie, ponieważ jestem człowiekiem. To było prawo wilkołaków.

Kilka minut później musiałem przestać chodzić, bo byłem zbyt zmęczony, żeby kontynuować. Potrzebowałem wody, a butelka, którą miałem, była już pusta. Słyszałem słaby dźwięk płynącej wody. Miałem nadzieję, że to rzeka lub jezioro w pobliżu, i poszedłem za dźwiękiem. Zatrzymałem się nagle, gdy do niego dotarłem, w szoku. To był ocean i moja szczęka opadła na jego widok.

Podobnie jak terytorium watahy Greenrock, terytorium watahy Silverstar również znajdowało się blisko wybrzeża. Świetnie, to oznaczało brak wody do picia dla mnie. Patrząc na ocean przede mną, skoncentrowałem się na falach wznoszących się i opadających, ciesząc się spokojem i ciszą.

Po kilku minutach poczułem nagłą chęć pływania, choć nie umiałem pływać. Wstałem z miejsca, gdzie siedziałem na piasku, i ruszyłem w stronę wody. Gdy fale dotknęły moich stóp, nie mogłem się oprzeć. Co się ze mną dzieje? zapytałem w panice. Przecież nie umiem pływać, na miłość boską.

W przeszłości, kiedy Everett „przypadkowo” wrzucił mnie do basenu, musieli mnie ratować, gdy zorientowali się, że nie umiem pływać. Ale teraz, stojąc na brzegu oceanu, czułem, że mnie przyciąga. Musiałem oszaleć, bo to wydawało się właściwe.