Rozdział pierwszy

Porwany

„Gdzie ja jestem?” - te słowa uciekają z moich drżących, obolałych ust w chwili, gdy zdjęli mi knebel, którym mnie zakneblowali, kiedy wciągali mnie do furgonetki. Moje oczy są wciąż zasłonięte, więc nie widzę, gdzie jestem.

Ci mężczyźni, trzech z nich - ogromni, przerażający, z okrutnymi grymasami na twarzach, zmusili mnie do wejścia do ich furgonetki w drodze powrotnej ze szpitala.

Dzień zaczął się świetnie. Miałam miły czas w pracy, potem moja zmiana skończyła się o 22:00 i spieszyłam się do domu, podekscytowana jutrzejszym dniem. Jutro mam 20. urodziny i już zaplanowałam spędzenie połowy dnia z rodziną, a drugiej połowy z moim chłopakiem.

Miałam wszystko zaplanowane, a tego okropnego zwrotu akcji nigdy bym się nie spodziewała. Nigdy nie myślałam, że zostanę porwana i zabrana w środku nocy do miejsca, o którym tylko bogini wie.

„Zdejmijcie opaskę,” mówi głos. Jest chrapliwy i głęboki, z intensywną nutą, która wywołuje u mnie jeszcze więcej gęsiej skórki. Opaska zostaje zdjęta gwałtownie, a moje oczy powoli się otwierają, najpierw zamazane. Ale potem mrugam i widzenie staje się wyraźniejsze, sprawiając, że wstrzymuję oddech.

Mężczyzna przede mną natychmiast sprawia, że tracę dech. Jego intensywne ciemne oczy są surowo wpatrzone we mnie. Jego niesamowicie wysoka i muskularna sylwetka sprawia, że zaczynam płakać ze strachu. Przerażające tatuaże wyłaniające się z jego klatki piersiowej i ramion, mimo złożonych rękawów, jeszcze bardziej mnie przerażają. Jego ostro zarysowana twarz sprawia, że jest dosłownie najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam, ale także najbardziej przerażającym z powodu tego mrożącego krew w żyłach grymasu na jego twarzy i szaleńczego drżenia jego ostrych szczęk.

Na chwilę odwracam wzrok od jego twarzy i rozglądam się po pokoju. Większa część jest pogrążona w ciemności, ale widzę kilku mężczyzn czających się w mroku. Nad moją głową świeci mała żarówka, oświetlając tylko miejsce, gdzie klęczę, i jego.

Moje ręce są skute razem, a moje ubrania... co?! Zniknęły! Jestem ubrana tylko w majtki. Jak... jak mogłam tego nie zauważyć?

„Gdzie ja jestem?” odważam się zapytać ponownie, między szlochami, z powrotem patrząc na mężczyznę przede mną. „I... i gdzie są moje ubrania?”

Mężczyzna powoli przykuca przede mną, zmuszając mnie do odczuwania każdego cala jego surowego oddechu, zmieszanego z ostrym zapachem marihuany. „Myślę, że powinnaś bardziej martwić się o to, co cię tu spotka.” Jego głos jest nagły i lodowaty. Jego gruby włoski akcent wysyła dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa.

„Gdzie ja jestem?” pytam ponownie, starając się nie wpadać w panikę.

„Jesteś w mojej norze. Moim piekle, a ja będę twoim diabłem, dopóki nie zapłacisz za to, co zrobiłaś.” Jego słowa są jadowicie zimne.

Każde jego słowo nie ma sensu, ale zaczynam panikować. „Co... co ty mówisz? Kim jesteś... i... i co ci zrobiłam?”

„Diego Morelli.” Mówi tylko dwa słowa.

To imię wywołuje dzikie bicie serca w mojej głowie. Jest tylko jeden człowiek o tym imieniu w regionie. I to nie tylko imię. To całe zagrożenie.

„Ty... ty jesteś... Alfa Szary?"

„Cholernie tak,” potwierdza moje obawy, a ja coraz trudniej zachowuję spokój. Mrugam szybko, walcząc z łzami zbierającymi się w kącikach moich oczu.

„Co ci zrobiłam?”

„Nie mnie,” mruczy, wyciągając telefon z tylnej kieszeni i przysuwając go do mojej twarzy. „Jej...”

Na ekranie pojawia się zdjęcie kobiety - bardzo znajomej kobiety. Myślę przez chwilę i przypominam sobie, gdzie ją widziałam. Odwiedza szpital, w którym pracuję. Jest w ciąży i przychodzi na badania. Zajmowałam się nią kilka dni temu.

„Znam ją… Zajmowałam się nią, ale... ale dlaczego to jest problem?”

„Bo nie tylko się nią zajmowałaś, ty ją kurwa zabiłaś.” ryczy, zaciśnięte zęby wściekłości i żyły na rękach wyraźnie napięte.

Moje serce ściska się z paniki. Co? Ona... nie żyje? Patrzę ponownie na zdjęcie, nie mogąc uwierzyć, że kobieta z pięknym i wyjątkowym uśmiechem jest martwa. Ale co to ma wspólnego ze mną? On właśnie powiedział... czekaj, co?!

„Nie,” potrząsam głową, wijąc się z przerażenia narastającego we mnie. „Nie zabiłam jej…”

Krzyczy kilka słów w niezrozumiałym, dzikim języku, a potem uderza mnie w twarz, rzucając na ziemię. Moje policzek pali, jakby naprawdę został podpalony.

„Podnieś ją!” krzyczy, a mężczyzna ciągnie mnie na nogi. Nie mogę powstrzymać paniki, która we mnie narasta, więc wybucham niepohamowanym płaczem.

„Proszę…” gryzę dolną wargę, żeby nie drżała zbyt mocno.

„Znajome?” wciska mi telefon przed twarz. Moje oczy rozszerzają się na widok mojej matki, brata i partnera, związanych ręce i nogi, z zakneblowanymi ustami. Histeria opanowuje mnie, gdy patrzę na potwora, który naprawdę zamierza zrujnować mi życie.

„Proszę, nie krzywdź ich!” błagam w szaleńczym płaczu, ignorując pieczenie policzka. „Nie zabiłam tej kobiety w ciąży. Wszystko, co zrobiłam, to zajęłam się nią…”

„Jeśli usłyszę jeszcze jedno twoje kłamstwo, zabiję ich.” ostrzega, chwytając mnie mocno za podbródek, patrząc w moje oczy wściekłymi oczami. „Masz dziesięć sekund, żeby powiedzieć prawdę.”

Dławię się łzami, walcząc z pragnieniem mówienia. Bo cokolwiek powiem, nie będzie to przyznanie się do zbrodni, o którą mnie oskarża. A wydaje się, że tylko tego chce usłyszeć. Chce, żebym się przyznała. Ale nie mogę tego zrobić. Nie mogę...

„Mów!” ryczy mi w twarz, sprawiając, że drżę jak szalona.

„Ja... Ja nie...”

„Do diabła z tym!” puszcza mnie i gestem wskazuje na mężczyzn. „Idźcie ich zabić.”

„Co?! Nie… proszę… nie! Nie krzywdźcie moich bliskich! Nie zabiłam tej kobiety…”

„Ona nie była tylko jakąś kobietą, była moją cholerną partnerką!” wybucha, a ja po raz pierwszy widzę jego złamaną stronę. Widzę gorące łzy, zamglające jego bestialskie oczy. „Zabiłaś ją, i zamierzam uzyskać to wyznanie od ciebie, ilekolwiek to potrwa. Muszę wiedzieć, kto ci zapłacił, żeby to zrobić. I na boginię, powiesz mi. Prędzej czy później.”

Na znak jeden z mężczyzn ciągnie mnie na nogi i zmusza do przejścia dalej w ciemną stronę pokoju. Panikuję na wszystkich poziomach, i wydaję jęk, gdy popycha mnie, a ja upadam na łóżko. Na łóżko king-size.

Wychodzi, wraz z innymi krokami, a potem przed moimi oczami pojawia się król dzikich. Ta część pokoju może nie być bardzo oświetlona, ale widzę to. Zdejmuje pasek z przerażającym błyskiem podniecenia w oczach.

Nieświadomie gryząc mocno język, zauważam wybrzuszenie w jego spodniach. Proszę, bogini, uratuj mnie przed nim. Błagam cię.

„Proszę… nie rób tego…”

„Nie jesteś cholerną dziewicą, prawda? Nieważne. Rozłóż nogi.” Jego lodowaty rozkaz miażdży ostatnią nadzieję, którą trzymam.

Ból pojawia się kilka minut później, rozpalając moje wnętrzności.

„Proszę, przestań!!”