1, Otwarta droga

Nash

Otwarte autostrady, szum silnika i brak latających kul wprawiły mnie w dobry nastrój. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio czułem się tak zrelaksowany. Minęło trochę czasu, odkąd wyruszyłem na taką długą przejażdżkę. Oczywiście, byłoby jeszcze lepiej, gdyby cały klub był z nami, ale Bones był dobrym towarzyszem podróży. Zrelaksowałem się, ciesząc się wolnością na drodze. Byliśmy w trasie już ponad dzień i zbliżaliśmy się do celu. Minęliśmy znak witający nas w Nowym Meksyku, a Bones dał znak, żebyśmy zatrzymali się na poboczu przy miejscu odpoczynku. Skorzystaliśmy z toalet, a ku mojej uldze, była tam maszyna z napojami, która po wrzuceniu monet wydawała zimne napoje. Wzięliśmy nasze napoje i oparliśmy się o nasze motocykle, patrząc na pustynny krajobraz i górskie płaskowyże.

„Pamiętasz, czego cię uczyłem?” zapytał Bones chrapliwym głosem.

„Co? Wszystkiego? Prawdopodobnie nie, ale sporo,” odpowiedziałem.

„Przestań być cwaniakiem. Mówię o statutach,” powiedział.

„Tak, te. Tak, tak, pamiętam,” powiedziałem. Bones był jednym z nielicznych w klubie, którzy wciąż przywiązywali wagę do statutów, które matczyny rozdział przekazał klubowi. Nasz były Prezes, najlepszy przyjaciel Bonesa, był równie mocnym zwolennikiem tych zasad jak Bones. Ale od jego śmierci, klub od nich odszedł. Byłem rozdarty tą kwestią. Byłem lojalny wobec Bonesa. Był dla mnie jak ojciec. Ale niektóre części statutów nie miały sensu. Na przykład, że klub powinien organizować wspólne kolacje dla wszystkich członków klubu i ich rodzin co najmniej trzy razy w tygodniu. Albo że Prezes powinien być nazywany Alfą. Były też rzeczy, które miały sens, jak hierarchia czy to, że sprawni fizycznie powinni trenować, aby utrzymać klub w bezpieczeństwie.

„Jedziemy do matczynego rozdziału, synu. Oni traktują te rzeczy poważnie. Nie możemy tego spieprzyć,” przypomniał mi Bones. Spoważniałem i skinąłem głową. „Jeśli zrobimy to dobrze i okażemy szacunek, pomogą nam, a wiesz tak samo dobrze jak ja, że będziemy w dupie, jeśli nie dostaniemy ich pomocy.”

„Wiem, staruszku. Nie zawalę,” powiedziałem mu. Kiedy wróciliśmy na nasze motocykle i ruszyliśmy dalej, próbowałem przypomnieć sobie wszystkie zasady. Westchnąłem i żałowałem, że nie przeczytałem tych cholernych statutów przed wyjazdem.

Godziny później, zjechaliśmy z autostrady na polną drogę. Pół godziny później, zjechaliśmy na jeszcze mniejszą polną drogę. Pośrodku niczego, na drodze stała belka. Po jednej stronie drogi był mały szop z jedną otwartą stroną. Obok niego stały dwa motocykle, a z szopy wyszło dwóch gigantycznych mężczyzn. Obaj szli z pewnością siebie, obserwując nas.

„Tak?” zapytał jeden z nich. Wyglądał jakby biker miał dziecko z wikingiem i to dziecko karmiono cudownym wzrostem.

„Jesteśmy Bones i Wolf, Wice... Erm. Beta i Gamma Howlers. Musimy porozmawiać z Alfą Ulvaskall,” powiedział Bones. Mężczyzna mruknął, dając nam do zrozumienia, że zrozumiał. Wyciągnął telefon komórkowy i wyglądało na to, że coś wpisuje. Potem czekaliśmy. Nie usłyszałem powiadomienia, ale mężczyzna spojrzał na telefon, a potem na nas.

„Możecie przejechać. Podążajcie drogą aż do wioski. Ktoś będzie czekał,” powiedział nam.

„Dziękuję,” powiedział Bones i ruszyliśmy dalej, gdy belka została podniesiona, aby nas przepuścić. Wypatrywałem wioski. W mojej wyobraźni składała się z tradycyjnych domów o terakotowych kolorach z płaskimi dachami. To miało sens na pustyni. To, co znaleźliśmy, było zupełnie inne. Droga zakręciła wokół płaskowyżu, a miasteczko pojawiło się w zasięgu wzroku. Składało się z jasnoczerwonych drewnianych budynków z białymi malowanymi detalami i dachami pokrytymi dachówką.

„Co jest, do cholery?” zapytałem, czując się kompletnie zdezorientowany. Nie tylko budynki mnie zaskoczyły. Dolina, w której się znajdowały, była pełna zielonych roślin. Jak oaza. W środku wioski stał duży budynek. Trzypiętrowy, z wieloma wejściami. Po jego prawej stronie znajdował się warsztat mechaniczny, a przed nim stała horda motocykli i różowy jeep. Przed dużym budynkiem stał mężczyzna, patrząc na nas. Był wysoki, blondyn, wyglądał jakby mógł wycisnąć małą górę na ławce. Co oni dodają do jedzenia w tych okolicach? Bones i ja zaparkowaliśmy nasze motocykle na boku i zsiadliśmy. Mężczyzna podszedł do nas.

„Witajcie. Jestem Ulf, Alpha Jacob to mój ojciec. Czeka na was w środku,” powiedział mężczyzna i wyciągnął rękę.

„Dziękuję. Jestem Bones, eh Beta Howlers. To jest Wolf, Gamma,” Bones przedstawił nas, gdy obaj podaliśmy rękę Ulfowi.

„Wolf? Ciekawy pseudonim,” Ulf powiedział z uśmiechem, pokazując nam jedno z bocznych wejść. Weszliśmy do czegoś, co wyglądało na bar. W środku pomieszczenia stał długi stół z ławkami po obu stronach i krzesłem na każdym końcu. Wokół niego były mniejsze, okrągłe stoliki, a w rogu bar. Na czele dużego stołu siedział mężczyzna. Wyglądał jak Ulf, ale był o dwadzieścia lat starszy. To musiał być prezes klubu, pomyślałem.

„Beta Bones, minęło trochę czasu,” powiedział mężczyzna, wstając. Kolejny cholerny olbrzym. Jego długie, blond włosy i spleciona broda przypominały mi wikingów.

„Alpha Jacob, rzeczywiście. Zbyt długo, żeby mi się to podobało. Dziękuję za spotkanie. To nasz Gamma, Wolf,” Bones powiedział, ściskając rękę mężczyzny. Jacob kiwnął głową w moją stronę, a ja odpowiedziałem tym samym, wiedząc dobrze, że Bones by mnie zabił, gdybym nie zachowywał się odpowiednio.

„Usiądźcie i powiedzcie, dlaczego tu jesteście,” Jacob wskazał ławkę. „Gus, przynieś nam piwo!” zawołał. Mężczyzna za barem, kolejny wielki facet, tym razem z rudymi włosami i brodą, zaczął działać. Bones i ja usiedliśmy.

„Mamy kłopoty, Alpha,” zaczął Bones.

„Klub?” Jacob zapytał, gdy dostaliśmy piwo. „Nie słyszałem o tym, zawsze płacicie składki na czas. Prawda, mieliśmy swoje problemy, ale zostały już rozwiązane,” kontynuował.

„Zaczęło się kilka miesięcy temu. Nagle inne kluby zaczęły nas atakować, jakbyśmy chowali jakiś cholerny skarb. Dwa dni temu mieliśmy kolejną strzelaninę w klubie. Tym razem udało nam się złapać jednego z tych drani żywego. Powiedział nam, że ogłoszono na nas polowanie,” Bones wyjaśnił. Jacob i jego syn zaklęli. Przynajmniej tak mi się wydaje, użyli języka, którego nie rozumiałem. Ale niewiele rzeczy brzmi jak przekleństwa, niezależnie od języka.

„Sprowadź Johana i Gunnara,” Jacob powiedział do syna. Siedzieliśmy w ciszy, pijąc piwo i czekając. Ulf szybko wrócił. Towarzyszyło mu dwóch kolejnych ogromnych mężczyzn. Usiadli naprzeciwko nas, a Jacob poprosił Bonesa, żeby wszystko im opowiedział, szczegółowo. Coś we mnie poruszyło się, próbowałem nie wiercić się na miejscu. Cholera, to nie był czas na niepokój. Czułem, jakbym coś zapomniał, jakbym powinien znaleźć coś, co było idiotyczne. Nigdy wcześniej tu nie byłem, jak mógłbym coś tu zapomnieć?