Rozdział 1

Perspektywa Cedara

[Nie spieprz tego. Ta współpraca jest kluczowa dla firmy.]

SMS od mojego przybranego ojca, Jonathana Wrighta, rzucał się w oczy na ekranie, gdy wygładzałem szary garnitur w lustrze windy hotelowej. Wiadomość nie była zaskoczeniem – Jonathan nigdy nie był skłonny do zachęt.

Obserwowałem, jak piętra przesuwają się w górę, każde kolejne przybliżając mnie do spotkania, które mogło albo wynieść Wright Creatives na wyżyny, albo potwierdzić to, co Jonathan zawsze sugerował: że nigdy nie będę wystarczająco dobry. Ciężar bycia adoptowaną córką rodziny Wrightów przygniatał mnie bardziej niż teczka, którą trzymałem w ręku.

Brad Wilson, dyrektor generalny działu inwestycji Wilson Group, przywitał mnie uśmiechem, który nie sięgnął jego oczu. Spotkanie rozpoczęło się profesjonalnie – przedstawiłem nasze koncepcje projektowe, on zadawał pytania o potencjał rynkowy. Ale z biegiem czasu atmosfera się zmieniła.

"Twoja praca jest imponująca," powiedział Wilson, zbliżając się, gdy zbierałem swoje materiały. "Ale potrzebuję więcej... osobistego zapewnienia, zanim zaangażujemy nasze środki."

Jego ręka celowo musnęła moje ramię. "Może powinniśmy kontynuować tę dyskusję przy kolacji wieczorem. Gdzieś na osobności."

Sugestia była jednoznaczna. Cofnąłem się, utrzymując kontakt wzrokowy.

"Pan Wilson, nasza propozycja opiera się wyłącznie na jej walorach biznesowych. Chętnie odpowiem na wszelkie profesjonalne wątpliwości, ale mój czas prywatny nie jest częścią tych negocjacji."

Jego wyraz twarzy stwardniał. "Jest pani naiwna, jeśli chodzi o sposób, w jaki działa biznes na tym poziomie, pani Wright."

"Jeśli to jest pana warunek współpracy, to sądzę, że nasze spotkanie dobiegło końca," odpowiedziałem, zamykając teczkę drżącymi rękami, mimo bijącego serca.

"Będzie pani żałować tej decyzji," powiedział zimno Wilson. "Wasza mała rodzinna firma potrzebuje tego bardziej niż my."

Opuściłem spotkanie z zachowaną godnością, ale z zagrożonymi perspektywami kariery.

Gdy wyszedłem z hotelu, zaczęło padać, a markiza zapewniała chwilową osłonę, zanim wszedłem na śliski chodnik.

Mój telefon zawibrował: trzy nieodebrane połączenia od Jonathana. Wyłączyłem dźwięk i schowałem telefon do kieszeni. Ta rozmowa mogła poczekać, aż wymyślę, jak wyjaśnić, że właśnie odmówiłem współpracy, o którą zabiegał przez miesiące.

Stojąc pod skąpą osłoną markizy sklepowej, otworzyłem aplikację Uber i zamówiłem przejazd do mojego mieszkania w Wicker Park. Odległość między Gold Coast a moją dzielnicą wydawała się symboliczna dla przepaści między aspiracjami rodziny Wrightów a moją rzeczywistością.

W tylnej części Ubera, obserwując krople deszczu ścigające się po szybie, odtwarzałem w pamięci ostatnie miesiące w Wright Creatives. Źródła zrównoważonych materiałów, które zapewniłem, obniżając koszty o piętnaście procent. Wzmianka w Architectural Digest, która wyraźnie wspominała o mojej pracy – co Jonathan szybko przypisał "dziedzictwu projektowemu rodziny Wrightów."

"Powinieneś być wdzięczny, że cię przyjęliśmy."

Słowa mojej przybranej matki, Elary, rozbrzmiewały w mojej głowie z niedawnego spotkania, gdy jej prawdziwa córka, Selena, przedstawiła moje projekty armatury łazienkowej jako swoje. Gdy zaprotestowałem, Elara obdarzyła mnie zimnym spojrzeniem zza stołu konferencyjnego. "Rodzina wspiera rodzinę, Cedar. Nie bądź trudny."

Rodzina. To słowo zawsze miało warunkowy charakter w domu Wrightów – status, który musiałem ciągle zdobywać przez osiągnięcia i posłuszeństwo. W wieku dwudziestu sześciu lat wciąż próbowałem udowodnić swoją wartość ludziom, którzy zdecydowali o mojej wartości w momencie podpisania papierów adopcyjnych.

Samochód zatrzymał się przed moim budynkiem, kamienicą w Wicker Park z trzeszczącymi drewnianymi schodami i wysokimi oknami, które wpuszczały mnóstwo światła, nawet jeśli izolacja pozostawiała wiele do życzenia. Deszcz się nasilił, bębniąc o chodnik, gdy płaciłem kierowcy i wysiadłem, osłaniając głowę torbą, gdy spieszyłem się do wejścia.

Wtedy zauważyłem małą postać skuloną przy wejściu do mojego budynku — dziecko, nie więcej niż sześć czy siedem lat, półprzemoczone i drżące. Jego za duża granatowa bluza przylegała wilgotno do jego małej sylwetki.

„Cześć,” zawołałem, podchodząc powoli. „Zgubiłeś się? Gdzie są twoi rodzice?”

Chłopiec spojrzał w górę, a ja zamarłem. Jego oczy — zaskakująco niebieskie i otoczone długimi rzęsami — odbijały moje własne w sposób, który wydawał się niemożliwy. Jego mała twarz, blada od zimna, miała rysy, które poruszyły coś głęboko i niewytłumaczalnie we mnie.

„Mamo, nareszcie wróciłaś.” Jego oczy rozszerzyły się z ekscytacji, gdy wstał, ale jego głos był cienki i drżący.

Mrugnęłam, pewna, że się przesłyszałam. „Co? Nie, kochanie, chyba się mylisz. Zgubiłeś się? Potrzebujesz pomocy w skontaktowaniu się z kimś?”

Drżał, pocierając nos wierzchem dłoni. „Znalazłem cię,” wyszeptał, jego małe ciało drżało gwałtownie. „Oni... oni mówili, że nie żyjesz, ale ja wiedziałem... wiedziałem, że nie. Wszyscy są kłamcami.” Kolejne kichnięcie wstrząsnęło jego ciałkiem, a on skrzywił się, obejmując się ramionami, żeby się ogrzać.

Pomyłka, na pewno. Musiał tęsknić za swoją matką.

Uklękłam obok niego i przyłożyłam dłoń do jego czoła. Był rozpalony.

„Kochanie, jesteś bardzo chory. Musimy cię zabrać do środka i zadzwonić do twoich rodziców.”

Ponownie pociągnął nosem, jego zęby szczękały. „Nie mam rodziców,” powiedział, jego głos był lekko zmęczony. „Tylko ojca. On już mnie nie chce.” Zatrzymał się, drżąc, i znów kichnął.

Te słowa uderzyły we mnie boleśnie. Wiedziałam, jak to jest czuć się niechcianym, kwestionować swoje miejsce w rodzinie. Spędziłam dzieciństwo, próbując zasłużyć na miłość, którą Wrightowie tak swobodnie dawali Selenie.

„Teraz mam ciebie,” powiedział cicho, jego niebieskie oczy — tak przerażająco podobne do moich — patrzyły w górę z pełnym zaufaniem mimo gorączkowego spojrzenia. „Wiedziałem, że jeśli cię znajdę, wszystko będzie dobrze.” Jego głos był zachrypnięty, a potem mocno mnie przytulił.

Jego słowa sprawiły, że moje serce się skręciło. Nie mogłam go zawieść, nie gdy patrzył na mnie w ten sposób.

Zmusiłam się do delikatnego uśmiechu. „Jak masz na imię?” zapytałam cicho.

„O-Oliver.” Znów kichnął, ledwo się powstrzymując.

„Och, kochanie. Oliver, najpierw musimy cię ogrzać i wysuszyć, dobrze?”

Zawahał się, a potem spojrzał na mnie, nadzieja migotała w jego gorączkowych oczach. „Mogę zostać... z tobą?”

Jego mała ręka sięgnęła po moją, palce zacisnęły się wokół mojego kciuka. „Proszę, nie wyrzucaj mnie,” błagał, jego głos był cichy i złamany, przerywany kolejnym kichnięciem.

Zobaczyłam, jak jego ciało się chwieje, nogi uginają się pod nim. Złapałam go w samą porę, gdy upadł, jego mała sylwetka płonęła gorączką w moich ramionach. Bez zastanowienia podniosłam go i pośpieszyłam do środka, mój umysł wirował. Kto mógł wyrzucić tak małe dziecko? Jak znalazł drogę do mojego progu?

W moim mieszkaniu położyłam go delikatnie na kanapie i pobiegłam po ręczniki, koce i termometr. Gdy wróciłam, jego oczy były półotwarte, śledziły moje ruchy.

„Mamo,” mruknął, gdy owijałam go kocem, jego mała ręka sięgnęła, by chwycić rąbek mojej kurtki. „Proszę, nie odchodź znowu. Obiecaj?”