บทที่ 80 กินฝุ่นของฉัน

เสียงสูดปากดังขึ้นพร้อมกันทั่วทั้งกลุ่มเมื่อคำท้าของฉันยังคงลอยค้างอยู่ในอากาศ ใบหน้าของจ่าฟอร์ดคล้ำลง ดวงตาหรี่เล็กลงจนเป็นเส้น พวกปีหนึ่งคนอื่นๆ ถอยห่างจากฉันราวกับว่าฉันเป็นวัตถุกัมมันตรังสี

“ได้” ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น น้ำเสียงเงียบสงัดอย่างน่าอันตราย “มาดูกันสิว่าเธอมีดีอะไร”

ความตึงเครียดนั้นชัด...