บทที่ 190

วินาทีที่ประตูบานนั้นเปิดออก—ตอนที่โลกพังทลายลงรอบตัวเรา—ผมไม่ได้นึกถึงตัวเองเลย

ไม่เลยสักครั้ง

ไม่ได้นึกถึงการหนี

ไม่ได้นึกถึงหน้าที่การงาน

ไม่ได้นึกถึงความอัปยศอดสูที่กำลังลุกลามไปตามโถงทางเดินแคบๆ ราวกับไฟป่า

สมองผมยึดติดอยู่กับสัญชาตญาณเพียงหนึ่งเดียว คมกริบพอที่จะตัดผ่านกระดูก:

**ต้องปกป้องโ...