Rozdział 147

Podziemny parking był ciemny i cichy, jedynie brzęczenie lamp i słabe echo mojej własnej frustracji odbijały się od betonowych ścian. Siedziałem w samochodzie, trzymając kierownicę, serce waliło jak po maratonie, do którego nie byłem przygotowany.

Musiałem usłyszeć jej głos. Nie dla rozproszenia. N...