1- Ben je een oplader? Omdat ik zonder jou sterf.
Dus hier is het ding, ik ben een heks. Niet dat je dat zou raden als je naar me kijkt. Misschien komt het door mijn pastelroze haar, zorgvuldig gebleekt, geverfd en elke avond in rollers gezet voor de perfecte bounce. Misschien komt het omdat ik nooit zonder mijn telefoon, tablet of laptop ben. Of misschien komt het door de felle, kleurrijke outfits en onpraktische schoenen die de "oude coven vibes" verpesten. Hoe dan ook, niemand zou naar me kijken en denken dat ik een heks ben. De rest van mijn familie? Die zijn een beetje meer... voorspelbaar. Denk aan lange, neutrale jurken, geen make-up en haar dat nooit een salon van binnen heeft gezien. 'De natuur omarmen' noemen ze dat.
Ondertussen zie ik make-up als kunst en mijn gezicht als het canvas. Maar goed, ieder zijn ding. Begrijp me niet verkeerd—ik heb mijn wortels niet helemaal verlaten. Ik kan nog steeds magie doen wanneer ik daar zin in heb. Elementaire magie is een beetje mijn ding. En ja, ik draag nog steeds natuurlijke stoffen zoals mijn ouders me hebben geleerd, maar die van mij zijn eigenlijk best mooi.
Het grootste verschil is dat ik hun "één met de natuur" esthetiek en overdreven traditionele kijk niet aanhang. Zodra ik achttien werd, liet ik de rituelen achter me, schreef me in voor een online universiteit en studeerde 's nachts. Op mijn drieëntwintigste was ik afgestudeerd als beste van mijn klas en had ik een baan bij een groot advocatenkantoor. Diezelfde week ben ik verhuisd. Mijn ouders waren geschokt. Blijkbaar paste 'corporate IT' niet in hun grote plannen dat ik me zou settelen met een aardige, natuurminnende tovenaar en magische baby's zou krijgen.
Fast-forward vijf jaar. Ik ben nu achtentwintig, werk in IT-support en leef mijn beste leven. Nou ja, grotendeels. Ik heb mijn eigen kantoor in de kelder van het bedrijf. Het is gevuld met snuisterijen, kerstlichtjes en schattige kleine prulletjes waar de HR-afdeling van het bedrijf van zou flauwvallen. Maar aangezien de advocaten boven zelden hier beneden komen, maakt niemand zich druk.
Als er iets kapot gaat, sturen ze een stagiair of sturen ze me een e-mail. De stagiairs, zegen hun gestreste zielen, hebben geen tijd of energie om mijn decor te bekritiseren zolang ik hun problemen oplos. Vandaag wordt mijn rust onderbroken door het zeldzaamste van alle gebeurtenissen, een echte telefoontje. Mijn werktelefoon trilt. Ik zucht. Niemand hier belt tenzij ze in volledige paniek zijn. Ik neem op in mijn meest professionele toon. Het is vrolijk, beleefd en net een beetje te opgewekt. Waarom? Omdat ik weet dat het mensen die al gefrustreerd zijn irriteert. En eerlijk gezegd? Dat is mijn kleine beloning in deze baan waar mensen zelden blij zijn om me te zien.
"Goedemiddag, tech support. Met Clare. Hoe kan ik je vandaag redden?"
Stilte. Dan reageert een geïrriteerde mannenstem, druipend van ongeduld.
"Vijfde verdieping. Kantoor 503. Mijn computer werkt niet." Hij gromt. Ah, een charmeur.
"Heb je geprobeerd hem opnieuw op te starten?" vraag ik zoet, terwijl ik mijn spullen al verzamel. De pauze is zo lang dat ik hem praktisch zijn ogen kan horen rollen door de telefoon.
"Uiteraard. Kom gewoon hierheen."
Klik.
Hij hangt op zonder ook maar een bedankje.
"Charmant," mompel ik. Ik pak mijn spullen, plak een glimlach op mijn gezicht en ga naar boven.
Ik begeef me naar de vijfde verdieping en vind kantoor 503. Ik ben nog niet eerder in dit kantoor geweest, dus natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar de chagrijnige man die me heeft opgeroepen. Zijn naamplaatje leest Lukas Hollen. Ik klop zachtjes op de deur.
"Kom binnen," roept een mannenstem. Met mijn breedste glimlach duw ik de deur open.
"Tech support! Ik ben Clare. We spraken elkaar aan de telefoon?" De man die in dit kantoor werkt is zeer verzorgd. Zijn donkerbruine haar is perfect gekamd en gestyled. Zijn antracietgrijze pak past perfect bij zijn donkerblauwe stropdas. Helaas wordt zijn mooie gezicht verpest door een geïrriteerde frons.
"Denk je echt dat die outfit geschikt is voor je rol hier?" vraagt hij eisend. Ik kijk naar mijn kleding. Ik draag een witte blouse, ingestopt in een kauwgomroze rok. Ik draag deze fantastische witte laarzen met hakken, met kleine kristallen erin genaaid die mijn benen geweldig laten uitzien en mijn kleine gestalte compenseren. Mijn roze haar is zoals gewoonlijk perfect gekruld en mijn bril heeft vandaag roze monturen om de look compleet te maken. Ik frons.
"Wat is er precies mis met mijn outfit?" vraag ik, terwijl ik een wenkbrauw optrek.
"Het is niet erg professioneel. Je ziet er nauwelijks competent uit," antwoordt Lukas met een spottende lach. Oh nee, dat zei hij niet echt. Zonder een woord te zeggen, marcheer ik zijn kantoor binnen, loop direct om zijn bureau heen en stop voor hem. Voordat hij kan protesteren, reik ik uit en woel door zijn zorgvuldig gestylde haar, waardoor het een chaotische puinhoop wordt.
"Wat de hel?!" roept hij uit. Hij lijkt totaal verbijsterd voor een moment en duwt dan zijn stoel naar achteren om aan me te ontsnappen.
Ik glimlach liefjes. "Je haar is nu een puinhoop. Vertel me, maakt dat je minder capabel om je werk te doen?" Hij staart me aan, verbijsterd, met één hand al bezig zijn haar te fixen. Uiteindelijk mompelt hij, "Ik veronderstel van niet."
"Precies. Nu," zeg ik opgewekt, "Waarom laat je me niet zien wat er mis is met je computer, en dan fix ik het. Of, als je liever hebt, kun je het zelf uitzoeken." Hij zucht, duidelijk verslagen, en wijst naar het scherm.
Het kost me nog geen twee minuten om het probleem op te lossen. Gewoon een driver update, geen groot probleem. Ik stap achteruit.
"Alles klaar!" zing ik vrolijk.
"Serieus?" vraagt hij, terwijl hij een wenkbrauw optrekt.
"Yep! Je kunt me nu bedanken," zeg ik nadrukkelijk, terwijl ik mijn haar over mijn schouder gooi.
"Bedankt," mompelt hij. Dan, tot mijn verrassing, steekt hij abrupt een hand uit. "Ik ben Lukas." Ik pak zijn hand, leg mijn hand lichtjes in de zijne.
"Clare," antwoord ik, nog steeds met een opgewekte toon. Intern, echter, kook ik van woede. Deze kerel heeft geluk dat ik niet vaak magie gebruik, anders had ik in de verleiding kunnen komen om zijn stomme haar in brand te steken in plaats van het alleen maar in de war te brengen. Zijn ogen vernauwen zich. "Je zou het niet durven."
"Huh?" Ik knipper met mijn ogen. Wacht eens even, dat zei ik niet hardop... of wel? Wacht eens even, ik dacht al dat zijn naam bekend klonk... Hij houdt nog steeds mijn hand vast, dus ik trek hem terug en kijk hem boos aan. "Lukas Hollen. Zoals in de zoon van Marian Hollen?" Hij knikt lichtjes, zijn uitdrukking onleesbaar.
"Je bent een tovenaar! Mijn moeder klaagt constant over jouw moeder. Jij bent die vent die gedachten leest!" beschuldig ik.
"Schuldig zoals beschuldigd." Hij antwoordt soepel, en kijkt veel te zelfvoldaan naar mijn zin.
"Houd je nieuwsgierige kop uit mijn gedachten, klootzak!" snauw ik, terwijl ik een paar stappen achteruit ga.
Voor een moment ziet hij er geschrokken uit. Dan klaart zijn uitdrukking op, alsof hij net iets heeft begrepen.
"Jij bent Clare Mead."
"Ja, dat ben ik," zeg ik, nog steeds boos kijkend.
"Mijn ouders mogen die van jou ook niet," merkt hij op.
"Geen verrassing," kaats ik terug.
"Nu, als er verder niets is, ga ik. Beschouw jezelf gelukkig dat ik je niet in brand heb gestoken. En als je nog een keer mijn gedachten leest zonder toestemming, heb je minder geluk." Lukas knikt, zijn gezicht irritant kalm.
"Juist."
Ugh. Ik storm zijn kantoor uit, neem de lift direct terug naar mijn kelderheiligdom, en begin mijn spullen in te pakken. Het is een beetje vroeg om te vertrekken, maar het kan me niet schelen. Als iemand het vraagt, zeg ik gewoon dat ik ziek ben. Eén ding is zeker, ik ben het niet vaak eens met mijn moeder, maar ze heeft gelijk over Lukas Hollen. Hij is absoluut een eikel.
