บทที่ 80

ฤดูใบไม้ผลิในแมนฮัตตันมักจะทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ผมไม่อาจมีได้ ผมจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงาน มองดูดอกซากุระที่ร่วงโรยลงมาจากต้นไม้ในเซ็นทรัลพาร์ก กลิ่นหอมหวานของมันลอยเข้ามาทางหน้าต่างที่แง้มอยู่ ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว สามปีบ้าๆ แล้ว ผมก็ยังไม่อาจมองดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิได้โดยไม่นึกถึงเธอ

ผมสงสัยอยู่...