บทที่ 162

อมีเลีย

เราอยู่ที่ระเบียงกันสักพัก และแดดยามบ่ายก็ทำให้เด็กๆ เริ่มง่วงซึม เมื่อเห็นดังนั้น อีธานจึงจูงมือเอลล่าแล้วพูดว่า “เอาล่ะเด็กๆ ได้เวลานอนกลางวันแล้วนะ ไปข้างบนกันเถอะ”

ฉันอุ้มลูคัสแล้วเราก็มุ่งหน้าไปที่บันได แต่ละก้าวที่เดินขึ้นไปให้ความรู้สึกเหมือนเรากำลังหนีออกจากละครครอบครัวประหลาดๆ สัก...