บทที่ 116

อีธาน

สันติสุขอันเปราะบางจากการให้อภัยของอมีเลียคงอยู่ได้ไม่นานนัก เช้าวันรุ่งขึ้น เราต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้ายของการสูญเสีย

บรรยากาศอบอวลไปด้วยความโศกเศร้าขณะที่ผมเดินผ่านสุสาน โดยมีไมเคิลอยู่ทางขวา ส่วนอมีเลียเดินนำหน้าเราไปเล็กน้อย ฝีเท้าของเธอเชื่องช้าและดูจงใจ ราวกับว่าแต่ละก้าวต้องใ...