บทที่ 5
มุมมองของรีเบคก้า
ฉันพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน รีบสวมเสื้อผ้าที่หาเจอพลางนิ่วหน้าเล็กน้อยกับความเจ็บระบมระหว่างต้นขา “อย่าลำพองใจไปหน่อยเลย ฉันก็แค่ไม่เคยมีโอกาสทำมันมาก่อนเท่านั้นแหละ”
โดมินิกเดินเข้ามาหาฉันในสภาพเปลือยเปล่าอย่างสง่างามและไม่อับอาย การอยู่ใกล้เขาทำให้ร่างกายที่เพิ่งสวมเสื้อผ้าของฉันโหยหาการสัมผัสอีกครั้ง “คุณคิดว่านี่เป็นเรื่องดีเหรอ” น้ำเสียงของเขาลดต่ำลงจนน่าอันตราย
ฉันตัวแข็งทื่อ บังคับตัวเองไม่ให้จ้องมองเรือนร่างสมบูรณ์แบบของเขา “แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ”
เขาหัวเราะอย่างเย็นชา “ไร้เดียงสา” เขาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ กล้ามเนื้อขยับไหวอย่างเป็นธรรมชาติ “ขอข้อมูลบัญชีของคุณมา”
ฉันจ้องมองเขาอย่างสับสน “อะไรนะ”
“บัญชีของคุณ สำหรับโอนเงิน” เขาพูดอย่างร้อนรนโดยไม่สบตาฉัน
ความสับสนแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเมื่อความจริงปรากฏ ความอัปยศร้อนผ่าวก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง “ล้อเล่นหรือไง คุณคิดว่าฉันต้องการเงินเหรอ” เสียงของฉันสั่นเครือด้วยความอัปยศอดสู
โดมินิกอธิบายอย่างใจเย็นขณะดึงกางเกงบ็อกเซอร์ขึ้นมาสวม “มันเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลง คุณให้บริการ ผมจ่ายค่าตอบแทน มันยุติธรรมดี”
ฉันรู้สึกคลื่นไส้ ของเหลวขมปร่าตีขึ้นมาที่ลำคอ “ฉันไม่ใช่โสเภณี! ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ!” ความทรงจำถึงสัมผัสอ่อนโยนของเขาในยามค่ำคืนยิ่งทำให้การสนทนานี้เจ็บปวดมากขึ้น
คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ความสับสนฉายชัดบนใบหน้า “แล้วคุณต้องการอะไรล่ะ สถานะ? ตำแหน่ง? ถ้าคุณพยายามจะเข้าใกล้ซิลเวอร์มูนผ่านทางผมล่ะก็—”
“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น!” ฉันพูดตัดบท น้ำตาแห่งความโกรธาเอ่อคลอจนแสบตา “เมื่อคืนมันก็แค่ความผิดพลาด เป็นการตัดสินใจโง่ๆ ที่ฉันจะเสียใจไปตลอดชีวิต!” ถ้อยคำนั้นบาดลึกเมื่อต้องพูดออกมา โดยเฉพาะเมื่อฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความจริงทั้งหมด
สัญชาตญาณหมาป่าของโดมินิกปรากฏออกมา ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีทองขณะย่างสามขุมเข้ามาหาฉัน “คุณเข้ามาหาผมเอง ทั้งที่รู้ว่าผมเป็นใคร แล้วคุณก็เป็นผู้หญิงของมอเร็ตติ นั่นดูไม่เหมือนเรื่องบังเอิญเลย” ร่างกายของเขาแผ่ความร้อนและความโกรธออกมาห่างจากฉันเพียงไม่กี่นิ้ว
“แฟนเก่าต่างหาก! แล้วคุณคิดว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวคุณหรือไง บางคนก็แค่อยากมีค่ำคืนหนึ่งเพื่อลืมความเจ็บปวดของตัวเองเท่านั้นแหละ!” หน้าอกของฉันกระเพื่อมไหวด้วยอารมณ์ จนเกือบจะชิดกับหน้าอกของเขาอย่างน่าอันตราย
“แล้วทำไมต้องเป็นผม” เขาคำราม เบียดเข้ามาจนแผ่นหลังของฉันชิดกำแพง “ในบรรดาคนทั้งหมด ทำไมถึงเลือกทายาทแห่งซิลเวอร์มูน” กลิ่นของเขา—กลิ่นมัสก์ กลิ่นบุรุษเพศ และกลิ่นเซ็กซ์—ห้อมล้อมตัวฉันจนยากที่จะคิดให้แจ่มชัด
“ฉันไม่รู้” ฉันกระซิบ แรงต้านทานของฉันพังทลายลง “ตอนที่ฉันเห็นดวงตาของคุณ ฉันก็แค่รู้ว่าต้องเป็นคุณเท่านั้น” มือข้างที่ว่างทรยศฉัน มันวางลงบนแผงอกของเขา สัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวอยู่ใต้ฝ่ามือ “ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว”
เขามองสำรวจฉันอย่างพินิจพิเคราะห์ ปีกจมูกบานออกราวกับกำลังสูดดมกลิ่นความสับสนและความปรารถนาของฉัน “คุณรู้สึกยังไงตอนที่เราสัมผัสกัน”
ฉันผลักตัวออกจากเขาอย่างยากเย็น รวบรวมเศษเสี้ยวความหยิ่งทะนงที่เหลืออยู่ “ไม่มีอะไรนอกจากความเสียใจ” คำโกหกมีรสขมปร่าบนลิ้นของฉัน “ทันทีที่ประตูบานนั้นปิดลง คุณกับฉันไม่เคยรู้จักกัน”
ฉันรีบวิ่งออกจากห้องสวีท ทิ้งให้โดมินิกยืนอยู่ตรงนั้น ร่างกายของฉันยังคงสั่นสะท้านด้วยการรับรู้ถึงตัวตนของเขาแม้ในขณะที่ฉันวิ่งหนี
มุมมองของโดมินิก
ผมทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงหลังจากเธอจากไป ในหัวกำลังสับสนวุ่นวายและหมาป่าในตัวก็กำลังข่วนกระชากอยู่ใต้ผิวหนัง “พรหมจรรย์บ้าเอ๊ย... ให้ตายสิ!” ผมทุบกำปั้นลงบนที่นอน รู้สึกได้ถึงโครงเตียงที่ปริแตกใต้แรงกระแทก
ภาพเมื่อคืนที่มูนไลท์เลานจ์ย้อนกลับเข้ามาในหัว ทันทีที่สายตาของเราประสานกันข้ามห้องที่แออัด กลิ่นของเธอก็ปะทะเข้ากับผมราวกับถูกชก กลิ่นน้ำผึ้ง สายฝน และบางอย่างที่เป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิงที่ทำให้หมาป่าในตัวผมตื่นตัวเต็มที่ เป็นครั้งแรกที่การควบคุมตัวเองของผมเกือบจะพังทลายลงในที่สาธารณะ เหงือกของผมปวดร้าวราวกับเขี้ยวกำลังจะงอกออกมา การมองเห็นคมชัดขึ้นเมื่อหมาป่าในตัวผลักดันออกมา เรียกร้องที่จะครอบครองสิ่งที่มันจดจำได้ในทันที
ของข้า
สายใยที่จู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลันและท่วมท้นนั้นไม่เหมือนสิ่งใดที่ข้าเคยประสบ... มันดิบเถื่อนและมิอาจปฏิเสธ ตอนที่นางเดินเข้ามาหาข้า ดวงตาสีเขียวอมเทาคู่นั้นดึงดูดข้าราวกับมีแรงโน้มถ่วงมหาศาล ข้าต้องใช้พลังใจทั้งหมดที่มีเพื่อสะกดกลั้นตัวเองไม่ให้จับนางกดลงกับอะไรก็ตามที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วแสดงความเป็นเจ้าของเสียตรงนั้น
และบัดนี้ข้ารู้แล้วว่าเหตุใดแรงดึงดูดนั้นถึงได้รุนแรงนัก นางยังไม่เคยต้องมือชาย บริสุทธิ์ เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับการจับคู่
“บ้าเอ๊ย!” ข้าคำรามขณะเดินวนไปมาในห้อง หมาป่าในตัวข้ากำลังเดือดดาล... เรามีคู่อยู่บนเตียง ใต้ร่างเรา อยู่รอบตัวเรา แต่เรากลับปล่อยให้นางเดินจากไป ที่เลวร้ายกว่านั้น ข้ายังดูถูกนางด้วยเงินตรา ปฏิบัติต่อสิ่งที่ควรจะศักดิ์สิทธิ์ราวกับเป็นเพียงการซื้อขาย
ข้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ พยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมน้ำเสียงให้มั่นคง “มาร์คัส ฉันต้องการให้นายสืบเรื่องผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นมนุษย์ เมื่อคืนที่มูนไลต์เลานจ์...” ฉันได้ยินคำถามในน้ำเสียงของเขาจึงรีบตัดบท “ไม่ ไม่ใช่คู่นอนคนใหม่ของฉัน” ข้าลังเล ขบกรามแน่นจนปวด “คนที่อาจจะเกี่ยวข้องกับมอเร็ตติ”
แต่แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น ข้าก็รู้ความจริงอยู่ในใจ สัมผัสจากความร้อนเร่าอันบริสุทธิ์ของนางที่บีบรัดข้า วิธีที่กลิ่นกายของนางเปลี่ยนไประหว่างที่เราเสพสมกัน... หอมหวานขึ้น เข้มข้นขึ้น ถูกตีตราด้วยกลิ่นของข้าแม้จะยังไม่ได้กัด... มันบอกทุกสิ่งที่หมาป่าในตัวข้ารู้อยู่แล้ว นางไม่ใช่แค่ของเล่นที่ถูกมอเร็ตติเขี่ยทิ้ง นางเป็นของข้า คู่ของข้า
ข้าตัดสายแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำ ตั้งใจจะชำระล้างกลิ่นของรีเบคก้าออกไปให้หมดสิ้นก่อนที่จะทำเรื่องโง่ๆ อย่างการแกะรอยตามหานางแล้วลากกลับมาที่ถ้ำ แต่ขณะที่สายน้ำโปรยปรายลงมา กลิ่นอายของนางกลับเหมือนฝังลึกอยู่ใต้ผิวหนัง มิอาจลบเลือน
ข้าเอาหน้าผากพิงกระเบื้องเย็นเยียบ พลันหวนนึกถึงความรู้สึกยามที่นางอยู่ใต้ร่างข้า ช่างคับแน่นจนข้าแทบคลั่งสิ้นสติ เสียงครางกระเส่าของนางตอนที่ข้าสอดใส่เข้าไป แรงต้านของพรหมจรรย์ก่อนที่ร่างกายของนางจะยอมสยบให้แก่ข้า ข้าน่าจะรู้... น่าจะอ่อนโยนกว่านี้
“ข้าน่าจะทำให้เจ้ากรีดร้องเรียกชื่อข้าให้ดังกว่านี้ แม่กวางน้อย” ข้าคำรามกับความว่างเปล่าในห้องอาบน้ำ “น่าจะลิ้มรสทุกตารางนิ้วของสวาทหอมหวานนั่นจนกว่าเจ้าจะอ้อนวอนขอปมเป่งของข้า”
ความทรงจำถึงการตอบสนองอันไร้เดียงสาของนางทำให้แก่นกายของข้าแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้งแม้จะกำลังโกรธอยู่ก็ตาม ร่างกายที่ไร้ประสบการณ์ของนางเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว ขยับรับจังหวะของข้า นิ้วเรียวงามนั่นทิ้งรอยเล็บบนแผ่นหลังของข้าซึ่งบัดนี้ก็ยังไม่หายดี... เป็นอีกสัญญาณหนึ่งที่มิอาจเพิกเฉยได้
ข้าเคยทำผิดพลาดมหันต์มาก่อน เคทลินเคยยั่วยวนและถ่ายรูปข้าในท่าทีล่อแหลม แล้วนำมาแบล็กเมล์ข้าอยู่หลายเดือน ซาแมนธาโกหกเรื่องอายุ ขู่ว่าจะฟ้องข้อหาพรากผู้เยาว์หลังจากคืนเดียวของเรา จนกระทั่งข้ายอมจ่ายเงินหนึ่งล้านดอลลาร์เพื่อยุติเรื่อง พวกนางทั้งคู่ต่างก็เป็นสาวพรหมจรรย์และต้องการบางสิ่งที่จะเป็นประโยชน์ต่อตนเอง... เงินทอง อำนาจ หรือสายสัมพันธ์กับซิลเวอร์มูน
แต่เด็กคนนี้... นางกลับเดินจากไป ปฏิเสธเงินตรา แววตาเจ็บปวดของนางตอนที่ข้ายื่นเงินให้เป็นของจริง... และมันกรีดลึกยิ่งกว่ากรงเล็บใดๆ
“บ้าเอ๊ย” ข้าพึมพำ กำหมัดแน่นอยู่ใต้สายน้ำ มองดูแหวนประจำตระกูลสีนิลที่ส่องประกายกระทบแสง
ในดวงตาของข้าพลันวูบวาบเป็นสีทองเมื่อความเกรี้ยวกราดพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง กระเบื้องห้องน้ำแตกละเอียดใต้กำปั้นของข้า
“ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ แม่กวางน้อย” ข้าให้สัญญากับห้องที่ว่างเปล่า น้ำเสียงกดต่ำลงเป็นเสียงคำรามในลำคอเยี่ยงหมาป่า “ไม่ว่าเป้าหมายของเจ้าคืออะไร เจ้าจะต้องถูกลงโทษที่มายั่วโมโหข้า”
