บทที่ 45

มุมมองของรีเบคกา

โดมินิกโอบกอดฉันไว้อย่างแผ่วเบา โดยคำนึงถึงรอยเย็บที่แผล กลิ่นกายของเขาห้อมล้อมตัวฉัน ซึ่งตอนนี้เจือไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อและกลิ่นคาวเลือดจางๆ ความตื่นตระหนกที่ฉันรู้สึกเมื่อครู่ตอนที่คิดจะจากไปเริ่มบรรเทาลง ถูกแทนที่ด้วยความสงบอย่างน่าประหลาดใจยามที่เขาเอ่ยคำพูด แผงอกของเขาแข็งแกร่...