บทที่ 2
มุมมองของรีเบคก้า
ฉันจำไม่ได้ว่ามาถึงห้องนอนของเราได้อย่างไร สายตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่ยังไม่ทันรินไหลและความโกรธที่ร้อนรุ่มพลุ่งพล่านอยู่ในสายเลือด แต่ทันใดนั้นฉันก็มาอยู่ที่นี่แล้ว รื้อค้นข้าวของของวิลเลียมด้วยความโกรธแค้นรุนแรงราวกับสัตว์ป่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
มือของฉันสั่นเทาเมื่อไปเจอกับช่องลับในโต๊ะข้างเตียงของเขา เผยให้เห็นภาพถ่ายส่วนตัวของเขากับโอลิเวีย ร่างกายของพวกเขาสอดประสานกันในแบบที่เขาไม่เคยทำกับฉัน พร้อมกับสร้อยข้อมือแพลทินัมที่สลักอักษรย่อของพวกเขาล้อมรอบด้วยสัญลักษณ์ที่ฉันจำได้จากพิธีกรรมจับคู่ของพวกคนหมาป่า
นิ้วของฉันคลำเจอบางอย่างอีกชิ้นหนึ่ง...กล่องกำมะหยี่เล็กๆ ใบหนึ่ง เมื่อเปิดออก แหวนหมั้นเพชรวงหนึ่งก็ส่องประกายใส่หน้าฉัน มันหรูหรากว่าวงที่อยู่บนนิ้วของฉันในตอนนี้มาก มีกระดาษโน้ตเขียนด้วยลายมือแนบมาด้วย ซึ่งทำให้ท้องไส้ของฉันปั่นป่วนไปหมด: [ถึงรักแท้ของผม... เป็นของคุณเสมอ, ว.]
ฉันทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง แหวนวงนั้นถูกหนีบอยู่ระหว่างนิ้วมือที่สั่นเทา จ้องมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ถึงจะใจสลายปานใด ส่วนลึกในใจที่โง่เขลาของฉันก็ยังแอบหวังว่ามันอาจจะมีคำอธิบายอะไรบางอย่าง มีความเข้าใจผิดบางอย่างที่พอจะกอบกู้ช่วงเวลาห้าปีที่เราใช้ร่วมกันมาได้ ภาพถ่ายแต่ละใบ จดหมายรักแต่ละฉบับแผดเผาอยู่ในม่านตาของฉัน และในที่สุดน้ำตาที่แสนขมขื่นก็ไหลอาบแก้ม
ตอนนั้นเองที่หูของมนุษย์ธรรมดาอย่างฉันได้ยินเสียงนั้น...เสียงไขกุญแจที่ประตูหน้า
ทั้งร่างของฉันแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัวดังสนั่นจนฉันมั่นใจว่าแม้แต่มนุษย์ก็คงได้ยิน ไม่ต้องพูดถึงคนหมาป่าที่มีประสาทสัมผัสเหนือกว่า เสียงพูดคุยลอยมาจากทางเข้า เสียงทุ้มลึกของวิลเลียม เสียงที่เคยกระซิบคำสัญญาว่าจะรักกันตลอดไป คลอมากับเสียงหัวเราะของผู้หญิงที่ฉันจำได้ในทันที โอลิเวีย พวกเขาอยู่ที่นี่...ด้วยกัน
"...เราน่าจะตรงไปที่ห้องของฉันเลยก็ได้นะ" โอลิเวียกำลังพูด น้ำเสียงของเธอหยอกล้อและสนิทสนมในแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินเวลาเธอพูดกับฉัน...น้ำเสียงของผู้หญิงที่มั่นใจในตำแหน่งของตัวเอง
"ผมอยากอาบน้ำก่อน ตัวเหม็นเหงื่อจากยิม แล้วคุณก็รู้ว่าจมูกคนหมาป่าของคุณไวแค่ไหน" วิลเลียมตอบ
พื้นใต้เท้าของฉันราวกับจะเอียงวูบเมื่อพวกเขาทั้งสองเดินเลี้ยวเข้ามาในห้องนอนและหยุดชะงักกึก ใบหน้าของวิลเลียมซีดเผือด และมือที่ตกแต่งเล็บอย่างสวยงามของโอลิเวียซึ่งวางอยู่บนเอวของเขาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของก็ร่วงหล่นลงด้วยความตกใจ
"รีเบคก้า?" เสียงของวิลเลียมสั่นเครือ ว่าที่เดลต้าแห่งฝูงซิลเวอร์มูนกลับมีน้ำเสียงเหมือนเด็กนักเรียนที่ถูกจับได้ "เธอควรจะอยู่ที่บ้านโซเฟียไม่ใช่เหรอ?"
ฉันพูดไม่ออก เส้นเสียงของฉันราวกับเป็นอัมพาตขณะที่ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น โดยมีรูปถ่ายและจดหมายกำอยู่ในตัก และแหวนประจำตระกูลของเขาอยู่บนนิ้วของฉัน
โอลิเวียเป็นฝ่ายตั้งสติได้ก่อน รอยยิ้มเย้ยหยันค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แต่งหน้ามาอย่างสมบูรณ์แบบ ดวงตาของเธอวาวโรจน์เป็นสีทองประกายนักล่าที่หางตาแวบหนึ่ง "แหม แหม ดูเหมือนว่าความลับจะแตกซะแล้วสิ... หรือควรจะพูดว่า หมาป่าออกจากถ้ำดีล่ะ" เธอหัวเราะอย่างโหดร้าย "บอกตามตรงนะ ฉันเบื่อที่จะต้องหลบๆ ซ่อนๆ มาหลายปีแล้วล่ะ แต่ก็ไม่นึกว่าเรื่องจะมาแดงเอาคืนก่อนวันแต่งงานแบบนี้ ยัยมนุษย์น้อยน่าสงสาร"
"ห้าปี" ในที่สุดฉันก็เค้นเสียงออกมาได้ มันแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ แต่ละคำบาดคอราวกับเศษแก้ว "เราคบกันมาห้าปี... แล้วคุณกับเพื่อนเจ้าสาวของฉัน..."
วิลเลียมก้าวเข้ามา สายตาของเขามองไปยังหลักฐานที่กระจัดกระจายอยู่บนเตียงของเรา ประกายสีทองเริ่มแผ่ซ่านจากขอบม่านตาสีอำพันของเขา...สัญญาณแรกของการที่หมาป่าในตัวเขากำลังจะปรากฏ "รีเบคก้า เธอไม่ควรจะมารื้อของส่วนตัวของผมนะ นั่นมันเป็นการล่วงละเมิดความเป็นส่วนตัว"
ฉันถอยหลังตามสัญชาตญาณ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์กรีดร้องว่าอันตราย แม้ว่าความเจ็บปวดในอกจะแปรเปลี่ยนเป็นบางสิ่งที่ร้อนรุ่มและแหลมคมกว่า...ความโกรธที่แผดเผาน้ำตาของฉันจนเหือดแห้ง "เด็กคนนั้น... เจมส์ เขาเป็นลูกชายของคุณเหรอ? เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว?"
โอลิเวียสะบัดผมสีบลอนด์แพลทินัมของเธอไปด้านหลังพลางขยับกระเป๋าแบรนด์เนมด้วยการสะบัดข้อมืออย่างหยิ่งผยอง "เขาอายุหกขวบแล้วจ้ะ วิลเลียมกับฉันคบกันมานานก่อนที่เธอจะเข้ามาในชีวิตเขาอีก ที่รัก ทำไมเธอถึงคิดว่าเขาไม่เคยใช้เวลาในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงกับเธอล่ะ?"
เลือดในกายฉันเหมือนจะหายไปหมดจนหน้ามืด คืนวันพระจันทร์เต็มดวงเป็นช่วงเวลาศักดิ์สิทธิ์ของคนหมาป่า...เป็นช่วงเวลาที่สายสัมพันธ์ของฝูงจะแข็งแกร่งที่สุด เป็นช่วงที่สัญชาตญาณหมาป่าใกล้ชิดกับจิตใจมากที่สุด วิลเลียมบอกฉันเสมอว่าเขาต้องอยู่กับฝูงในคืนเหล่านั้นเพื่อทำพิธีกรรมสำคัญที่มนุษย์เข้าร่วมไม่ได้ ว่าตำแหน่งว่าที่เดลต้าของเขาบังคับให้ต้องทำ แต่เขากลับไปอยู่กับเธอ... กับลูกชายของพวกเขา สร้างสายสัมพันธ์ครอบครัวแบบที่ฉันเคยคิดว่าเราจะสร้างมันขึ้นมาด้วยกัน
“งั้นห้าปีที่ผ่านมาก็เป็นเรื่องโกหกทั้งเพเลยสิ” น้ำเสียงของฉันแข็งกร้าวขึ้น สั่นสะท้านด้วยโทสะที่กำลังก่อตัวอยู่ข้างใน “คุณวางแผนจะแต่งงานกับฉัน ทำพิธีประทับรอยคู่ให้เสร็จ แล้วก็แอบไปมีอะไรกับหล่อนต่ออย่างนั้นเหรอ ใช้ฉันเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้ตำแหน่งเดลต้าที่คุณอยากได้นักหนาใช่ไหม”
วิลเลี่ยมเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่วงท่าที่ลื่นไหล น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นโทนมีเหตุผลและดูถูกดูแคลนแบบที่เขาชอบใช้เวลาอธิบายสิ่งที่เขาคิดว่าเกินกว่าสติปัญญาของมนุษย์อย่างฉันจะเข้าใจ “รีเบคก้า คุณต้องเข้าใจนะว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องปกติในสังคมคนหมาป่า โดยเฉพาะสำหรับพวกเราที่กำลังไต่เต้าในตำแหน่งสูงขึ้น คุณคือคู่แห่งโชคชะตาของผม และพันธะนั้นก็เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์สำหรับฝูง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะละเลย...ความต้องการอื่น ๆ ได้ เมื่อผมได้เป็นเดลต้าแล้ว—”
โอลิเวียหัวเราะออกมา ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามเต็มที่ เผยให้เห็นธรรมชาติของคนหมาป่า “เขาอาจจะต้องการเธอในฐานะคู่เพื่อยกระดับสถานะของตัวเองกับอัลฟ่าและผู้อาวุโสก็จริง แต่เขารักฉัน ลูกชายของเราคือความภาคภูมิใจของเขา...ทายาทที่แท้จริงของเขา ส่วนเธอก็เป็นแค่ตั๋วผ่านทางสู่ตำแหน่งเดลต้า เป็นแค่คู่ทางการเมือง หมาป่าทรงอำนาจทุกตัวก็ต้องมีกันทั้งนั้นแหละ”
ไฟในอกฉันลุกโชนขึ้นมา เผาผลาญทุกความรู้สึกอ่อนโยนที่ฉันเคยมีให้วิลเลี่ยมจนมอดไหม้ “แล้วฉันเป็นอะไรสำหรับคุณกันแน่ เป็นตัวตลกที่คุณจะใช้เมื่อไหร่ก็ได้ตามสะดวกงั้นเหรอ เป็นเบี้ยในเกมการเมืองของพวกคนหมาป่าของคุณงั้นเหรอ เป็นถ้วยรางวัลมนุษย์ไว้เดินอวดโฉมอัลฟ่างั้นเหรอ”
วิลเลี่ยมคว้าข้อมือฉันไว้ บีบแน่นจนเจ็บปวดด้วยแรงที่เหนือมนุษย์ ฉันมองอย่างสยดสยองเมื่อเล็บของเขาหนาและยาวขึ้นเล็กน้อย—ยังไม่ถึงขั้นกลายร่างเต็มตัว แต่ก็มากพอที่จะย้ำเตือนฉันว่าแท้จริงแล้วเขาคืออะไร “ฟังนะ งานแต่งงานจะมีขึ้นพรุ่งนี้ คุณปฏิเสธพันธะคู่ไม่ได้—มันสำคัญต่อตำแหน่งเดลต้าของผมมาก คุณก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของพ่อผมกับอัลฟ่ามันสำคัญแค่ไหน...การแต่งงานครั้งนี้จะรับประกันสถานะให้สายเลือดของผมไปอีกหลายชั่วอายุคน”
ฉันพยายามดิ้นให้หลุด แต่แรงของคนหมาป่าก็ยึดฉันไว้แน่น กรงเล็บของเขาข่วนจิกผิวจนเลือดซิบออกมาเป็นเม็ดเล็กๆ “คุณทำฉันเจ็บนะ!” ฉันร้องเสียงหลง ความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้เลยกับความทรมานจากการถูกหักหลังที่ฉีกกระชากหัวใจฉัน
ฉันถูกหลอกใช้ ถูกโกหก และตอนนี้พวกเขากำลังพูดถึงฉันราวกับว่าฉันเป็นแค่เรื่องน่ารำคาญชั่วคราว เป็นแค่บันไดให้วิลเลี่ยมเหยียบย่ำขึ้นไปสู่อำนาจ
“พวกคุณมันเหมาะสมกันดีแล้ว!” ด้วยแรงฮึดสู้ที่เกิดจากความโกรธแค้นล้วนๆ ฉันกระชากแขนออกจากมือของวิลเลี่ยมจนหลุด รอยข่วนจากกรงเล็บของเขาทิ้งรอยแดงเป็นทางยาวไว้บนผิว
ฉันกระชากแหวนหมั้นเพชรออกจากนิ้วแล้วขว้างมันใส่หน้าวิลเลี่ยมตรงๆ แหวนกระแทกเข้าที่ใต้ตาของเขาพอดี เขาสะดุ้ง ไม่ใช่เพราะเจ็บแต่เพราะตกใจมากกว่า มือของเขายกขึ้นไปแตะรอยแดงเล็กๆ ที่เริ่มปรากฏบนแก้ม
“เอามันไปเลย!” ฉันตะโกนเสียงสั่นเครือด้วยอารมณ์ “ฉันขอปฏิเสธการเป็นคู่ของคุณ! ฉันขอปฏิเสธที่จะเข้าร่วมพิธีประทับรอยคู่ของคุณ!”
ใบหน้าของวิลเลี่ยมบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและไม่อยากจะเชื่อ เขาก้มลงไปเก็บแหวนที่ตกลงบนพื้น “คุณไม่เข้าใจว่ากำลังทำอะไรลงไป” เขาคำราม เสียงของเขาเริ่มแฝงความเกรี้ยวกราดของหมาป่าชัดขึ้น “นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องของเราสองคน—แต่มันเกี่ยวกับลำดับชั้นและธรรมเนียมของฝูง!”
โอลิเวียก้าวเข้ามาขวางระหว่างเรา เธอวางมือลงบนแขนของวิลเลี่ยมอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ เล็บที่แต่งมาอย่างสวยงามของเธอจิกลงบนแขนเสื้อของเขา
“อย่าอกตัญญูไปหน่อยเลย รีเบคก้า” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง “ผู้หญิงมนุษย์ส่วนใหญ่ยอมตายเพื่อให้ได้อยู่ในตำแหน่งของเธอ รู้ไหมว่าการได้เป็นคู่ของเดลต้าน่ะมีข้อดีเยอะแค่ไหน ทั้งการคุ้มครอง สถานะ ความมั่งคั่ง?”
บางอย่างในตัวฉันขาดสะบั้นลง ก่อนที่ฉันจะได้ทันคิด มือของฉันก็ตวัดผ่านอากาศกระทบเข้ากับใบหน้าที่แต่งหน้ามาอย่างดีของโอลิเวียจนเกิดเสียงดังลั่น เสียงตบนั้นดังก้องไปทั่วห้องราวกับเสียงปืน
“ฉันไม่ใช่บันไดให้พวกแกเหยียบย่ำ!” ฉันตะโกนขณะที่โอลิเวียเซถอยหลัง มือของเธอกุมแก้มที่เริ่มแดงก่ำ
ชั่วขณะหนึ่งที่น่าสะพรึงกลัว ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน จากนั้นโอลิเวียก็ยืดตัวตรง และสิ่งที่ฉันเห็นก็ทำให้เลือดในกายเย็นเยียบ ใบหน้าที่งดงามของเธอกำลังเปลี่ยนโฉม—กรามของเธอยื่นยาวออกมา ฟันเริ่มแหลมคมกลายเป็นเขี้ยวที่ปากของมนุษย์ธรรมดาไม่อาจมีได้ ดวงตาสีทองของเธอหรี่ลงเป็นร่องแคบของนักล่า และเสียงคำรามต่ำทุ้มผิดมนุษย์ก็ดังลอดออกมาจากลำคอ
“นังมนุษย์โง่เง่า น่าสมเพช” เธอแยกเขี้ยวพูด น้ำเสียงของเธอบิดเบี้ยวไปตามรูปลักษณ์ที่กึ่งกลายร่าง “ไม่มีใครตบหน้าคนหมาป่าแล้วรอดไปเล่าเรื่องนี้ได้หรอก”
