บทที่ 10

ร่างผ่ายผอมของชาร์ลีนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาเท่านั้นที่เป็นสัญญาณว่าเขายังมีชีวิต แก้มที่เคยสดใสมีเลือดฝาดของเขาบัดนี้ซีดเซียวตอบลง ช่างแตกต่างจากเด็กชายร่าเริงคนเดิมอย่างสิ้นเชิง

ขณะที่เสียงวิงวอนทั้งน้ำตาของมาร์กาเร็ตดังก้องไปทั่วห้องพักผู้ป่วยที่ดูปลอดเชื้อและเย็นชา...