Hoofdstuk 6

Ik ben compleet doorweekt van de regen, van top tot teen.

Mijn haar is kletsnat en plakt onaantrekkelijk aan mijn voorhoofd terwijl ik naar een schuilplaats ren. Ik knijp mijn ogen samen en kijk rond in de hoop iemand met een paraplu te vinden. Geen geluk. Ik zucht en bereid me mentaal voor om naar de deuren van de hogeschool te sprinten.

Drie... Twee... Een.

Ik ren zo snel als mijn benen me kunnen dragen, terwijl ik innerlijk huil omdat mijn Converse tegen de natte vloer klapt. De pijn schiet onmiddellijk door mijn zij bij deze simpele beweging en ik trek een pijnlijk gezicht als ik bij de deuren aankom. De pijn komt nu veel vaker voor en ik weet niet of mijn lichaam dit nog lang volhoudt. Ik sluit mijn ogen en leun even tegen de muur terwijl ik probeer de pijn te verdragen.

Enkele momenten verstrijken en ik haal diep adem voordat ik naar binnen ga. Ik negeer de geamuseerde blikken van mijn klasgenoten en loop rechtstreeks naar het toilet.

Ik kreun als ik mijn spiegelbeeld zie, mijn haar is een pluizige puinhoop en mascara loopt over mijn wangen. Wat mijn kleding betreft... Die plakken ongemakkelijk aan me, het materiaal zwaar van de regen.

De deur gaat open en Ivory komt binnen, een van mijn klasgenoten. Ze werpt één blik op me en barst in lachen uit. Ik kijk haar boos aan en trek een pruillip, terwijl ik gebaar dat ze me wat papieren handdoekjes moet geven.

"Heb je hulp nodig, Emily?" giechelt ze, terwijl ze me een stapel papieren handdoekjes aanreikt. Ik trek mijn wenkbrauwen op.

"Is het zo duidelijk?" antwoord ik, met een vleugje humor in mijn stem. Ivory lacht weer, haar kastanjebruine haar vliegt om haar gezicht. Haar lach is aanstekelijk en al snel lach ik met haar mee. Mijn lichaam begint te rillen van de koude regen en Ivory glimlacht naar me, schudt haar hoofd.

"Wacht hier, ik ben zo terug."

Ik kijk haar na en maak van de gelegenheid gebruik om mijn haar onder de handdroger te drogen. Het is het dichtstbijzijnde dat ik heb aan een echte föhn, maar het doet weinig om mijn haar te temmen. Ik kreun weer, terwijl ik met mijn vingers door mijn haar ga om het er iets beter uit te laten zien. De deur gaat opnieuw open en Ivory verschijnt weer, met een stapel kleren. Ze gooit ze in mijn richting en kijkt me medelevend aan.

"Dit zijn de enige droge kleren die ik kon vinden."

"Dank je, je bent een redder in nood." Ik glimlach dankbaar naar haar en loop naar een lege wc-hokje om me om te kleden.

"Graag gedaan Em, tot in de les!" roept ze over de deur van het hokje en ik hoor haar vertrekken, wat me de kans geeft om me in alle rust om te kleden.

Ik houd de kleren omhoog en frons als ik besef dat ze van een jongen zijn. De hoodie is tien maten te groot en als ik hem aantrek, omhult een bekende geur van cologne gemengd met een vleugje rook me. Jake's zelfvoldane gezicht flitst onmiddellijk door mijn gedachten. Ik kreun zachtjes.

Natuurlijk horen de kleren bij Jake Melvin.

Ik stap uit mijn spijkerbroek en trek een gezicht terwijl ze aan mijn benen plakken en ik Jake's korte broek aantrek. Gelukkig heb ik me onlangs geschoren.

Ik trek de tailleband strakker aan, want zodra ik loslaat, vallen ze komisch rond mijn enkels. Ik kijk naar mezelf en zucht diep.

"Ik zie er niet uit," mompel ik ongelukkig terwijl ik buk om mijn natte kleren van de vloer te pakken. Ik leg ze over de verwarming in een poging ze te drogen. Vervolgens moet ik iets aan mijn gezicht doen.

Ik besluit al mijn make-up te verwijderen omdat het toch al verpest is en over mijn wangen loopt. Een blauwe plek die nog niet is vervaagd onder mijn oog staart terug naar me. Het is zeker zichtbaar, maar voor mij springt het eruit als een zere duim. Ik zucht en rommel door mijn tas op zoek naar iets om het te bedekken.

Niets. Noppes. Nada.

Ik haal diep adem om mezelf te kalmeren en kijk opnieuw naar de blauwe plek. Ik zou me verstoppen achter mijn haar en als iemand het vroeg, zou ik zeggen dat ik mezelf in het gezicht heb geslagen met iets. Ik open de deur en stap een stille, verlaten lobby in.

Geweldig, nu ben ik ook nog te laat voor de les.

De rest van de dag spijbelen leek me aantrekkelijk, maar de regen bleef buiten neerkletteren en Trevor was thuis, dus ik had nergens anders om naartoe te gaan. Bovendien draag ik een korte broek die drie maten te groot voor me is — ik zou nog bevriezen.

Langzaam loop ik naar mijn klaslokaal, trekkend aan Jake's kleren, onzeker voelend. Ik duw de deur van het klaslokaal open en word begroet door dertig paar ogen, eenendertig als je mevrouw Wilkins meetelt. Mijn gezicht wordt rood en ik staar naar mijn voeten, me extreem zelfbewust voelend. Enkele giechels breken uit in de klas en ik kijk op om het geamuseerde gezicht van mevrouw Wilkins te ontmoeten.

"Neem plaats, Emily." Ze gebaart naar de enige lege stoel en ik knik, mijn gezicht gloeiend van schaamte.

Trish staart me recht aan, haar ogen stralend van amusement. Ik kijk boos naar haar en ga snel naast haar zitten. Ik plaats mijn tas onder het bureau en kijk naar rechts, mijn ogen ontmoeten die van Jake. Hij leunt achterover in zijn stoel, een arm over de rugleuning gedrapeerd. De andere rust op de tafel voor hem.

Hij staart naar me voordat zijn lippen eindelijk in een glimlach krullen. Ik voel zijn ogen over me heen glijden... over zijn kleren. Ze dwalen over mijn lichaam voordat ze weer omhoog glijden en ik voel mijn wangen branden van schaamte. Ik vernauw mijn ogen en steek kinderachtig mijn tong naar hem uit. In ruil lacht hij een lage, sexy lach, waardoor ik terug naar hem grijns.

Wow Emily, sinds wanneer is Jake sexy?

Ik schraap mijn keel en wend mijn blik van hem af voordat ik naar Trish draai. Ze kijkt verward tussen mij en Jake. Ik haal mijn schouders op in ontkenning, hopend dat ze me niet over hem zal bevragen.

"Wacht na de les op me, oké?" fluistert ze en ik knik stilletjes, terwijl ik mijn aandacht richt op mevrouw Wilkins die met de les begint. Geen twijfel mogelijk dat Trish met me wil praten over het gedoe tussen mij en Jake, maar de waarheid is . . .

Ik weet ook niet wat het is.

---

Ik blijf na de les achter om de gemiste stof in te halen als ik de deur hoor opengaan en dichtvallen. Ik kijk op van mijn papieren en zie Jake tegen de deur leunen. Hij staat daar gewoon, met zijn armen over elkaar terwijl hij me aankijkt.

"Ga je daar de hele dag staan en naar me staren of ga je echt iets doen?" Mijn stem vervaagt met een speelse glimlach op mijn gezicht.

"Ik kwam je vertellen dat je de kleren mag houden."

Mijn wenkbrauwen schieten omhoog van verbazing en ik voel me een beetje overrompeld.

"Ik was van plan ze aan je terug te geven," zeg ik zachtjes. Hij schudt zijn hoofd, zijn lippen trekken in een grijns. Vanuit de andere kant van het lokaal kan ik nog steeds de twinkeling in zijn kobaltblauwe ogen zien.

"Ze staan je beter."

Ik voel de blos onmiddellijk omhoog kruipen van mijn nek naar mijn wangen terwijl ik naar mijn papieren staar, te beschaamd om oogcontact te maken met Jake. Mijn maag fladdert van zijn woorden en ik moet op mijn lip bijten om niet te glimlachen.

Ik zie Jake vanuit mijn ooghoek naar me toe lopen en een paar stoelen van me vandaan gaan zitten, zijn benen op de tafel zwaaiend. Mijn ogen worden groot van zijn acties, maar hij lijkt onaangedaan terwijl hij zijn telefoon uit zijn zakken haalt.

Deze jongen is gevaarlijk en hier ben ik, alleen met hem.

Het gekke is dat ik me niet bang voel. Het is niet hetzelfde angstige gevoel dat ik heb als Trevor in mijn buurt is. Ik knik langzaam voor mezelf.

"Het is compleet anders," mompel ik terwijl het tot me doordringt hoe doodsbang ik voor Trevor ben. Ik bedoel, die man maakt me doodsbenauwd.

"Wat is anders?"

"Niets, laat maar. Ik denk hardop." leg ik zachtjes uit, mijn gezicht achter mijn haar verbergend zodat hij de blos op mijn wangen niet kan zien.

"Doet je dat vaak?" reageert Jake, met humor in zijn stem. Mijn blos verdiept zich en ik weet dat hij me plaagt.

"Alleen als ik nerveus ben."

"Waarom maak ik je nerveus?"

"Dat doe je niet." loog ik.

"Nu spreek je jezelf tegen Muffin. Je zei net dat je het alleen doet als je nerveus bent, dus waarom ben je nerveus?"

"Noem me geen Muffin."

"Ik vind Muffin leuk, Muffin past bij je."

Ik frons en kijk voor het eerst op om hem te laten zien welk effect zijn koosnaampje op me heeft.

"Ik haat het."

"Hoe wil je dat ik je noem?"

Hij kijkt me intens aan, zijn ogen glinsteren in mijn richting. Momenten verstrijken en ik voel de lucht tussen ons dikker worden terwijl we elkaar stilletjes aanstaren van het ene uiteinde van het klaslokaal naar het andere.

"Emily?" fluister ik uiteindelijk, mijn keel schrapend. Ik wil dat mijn stem zelfverzekerd klinkt, maar het mislukt jammerlijk.

"Emily is wat iedereen je noemt."

"Het is een beetje mijn naam."

"Nee, ik blijf bij Muffin. Het is schattig, net als jij."

Ik schud mijn hoofd, mijn lippen krullen omhoog in een glimlach. Jake leunt achterover en grijnst breed naar me, alsof hij het argument heeft gewonnen. Ik kijk naar hem vanonder mijn wimpers en wanneer ik dat doe, vernauwen zijn ogen en verdwijnt de glimlach van zijn gezicht. Mijn hart begint sneller te kloppen terwijl ik zie hoe zijn gelaatstrekken versteend worden.

Hij zwaait zijn benen van de tafel en begint langzaam naar me toe te lopen, als een roofdier op zijn prooi. Mijn hart bonst in mijn borstkas terwijl hij zich naar me toe buigt, zijn doordringende blauwe ogen recht in de mijne starend. Zijn hoofd is lichtjes gekanteld en zijn ogen lijken emotieloos, mijlenver verwijderd van de speelse glans die er eerder in zat. Zijn verleidelijke geur bereikt me en ik voel mijn hoofd duizelen, waardoor ik uit balans raak.

Ik slik zenuwachtig, mijn blik flikkerend terug naar zijn ogen. Ze zijn zo mooi. Donker en mysterieus, met een verhaal te vertellen. Wervelingen van blauw vermengd in zijn ogen en ik voel me verloren in hen, bijna alsof ik in een droomachtige roes ben. Mijn adem stokt wanneer Jake iets dichterbij komt.

"Waar heb je die blauwe plek vandaan?"

Zijn stem is bot, waardoor ik onmiddellijk uit mijn roes word gehaald. Teleurstelling nestelt zich in mijn maag. Oh ja, die blauwe plek.

"Emily, waar heb je die blauwe plek vandaan?" herhaalt hij, ongeduldig wordend. Ik staar recht terug naar hem en zonder aarzeling antwoord ik in een verveelde, monotoon stem —

"Ik ben onhandig, ik ben gisteren van de trap gevallen."

Jake bestudeert me een seconde, een diepe frons op zijn gezicht.

"Je liegt tegen me."

Ik voelde onmiddellijk een brok in mijn keel vastzitten, waardoor ik mezelf niet kon verdedigen.

"Ik lieg niet." fluister ik.

Een blik van pijn flitst door zijn ogen voordat hij opstaat, van me wegloopt en naar de deur toe gaat. Hij zwaait hem open, maar voordat hij vertrekt, draait hij zich om en staart recht in mijn ogen.

"Onzin." zegt Jake, zijn stem laag. Hij wacht niet op mijn antwoord en trekt zijn capuchon over zijn hoofd, verdwijnend uit de deuropening. Hij laat me alleen achter in de kamer, mijn hart bonzend in mijn borstkas.

Dat is wanneer zijn woorden tot me doordringen.

Hij is de eerste persoon die weet dat ik lieg.