Rozdział 69

Stoimy zaparkowani już od dłuższego czasu—daleko od domu, daleko od wszystkiego, co wzbudziło te wspomnienia. Moje ręce w końcu przestały się trząść, ale ucisk w piersi wciąż tam jest, tępy i uparty jak stara rana, która nigdy się dobrze nie zagoiła.

Powietrze między nami jest ciężkie, ale spokojne....