Rozdział 205

Upadam na ziemię, nogi odmawiają mi posłuszeństwa pod ciężarem tego, co zrobiłam. Oddycham płytko i niespokojnie, a wizja Kota w jego przerażonej formie wypala się w mojej pamięci — jego szeroko otwarte, przerażone oczy, skamieniały wyraz dłoni w ich ostatnim, desperackim uchwycie.

Mój żołądek skręc...