Rozdział 133: Xavier POV

Nie mówi od razu.

Po prostu siedzi tam, z palcami opartymi o podstawę szklanki z wodą, jakby potrzebowała chłodu, by się zakotwiczyć. Jej oczy opadają na przestrzeń na stole między nami, z rzęsami nisko opuszczonymi, a usta miękkie, ale nieczytelne.

I czekam. Bo zrobienie czegokolwiek więcej byłob...